Δράσε επιτέλους!

  Χθες στη σχολή είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, η οποία ξεκίνησε με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μιλούσαμε για τους θεσμούς και τις πολιτικές, ώσπου φτάσαμε στην αρχή της επικουρικότητας. Η συγκεκριμένη αρχή ανήκει στις συντρέχουσες αρμοδιότητες της Ένωσης και με απλά λόγια σημαίνει ότι οι πολιτικές οφείλουν να βρίσκονται κοντά στον πολίτη.

  Θα αναρωτιέσαι γιατί τα λέω όλα αυτά. Θα σου εξηγήσω. Με αυτήν την τελευταία φράση ξεκίνησε ένας μαραθώνιος παραπόνων σχετικά με το έργο της κυβέρνησης στη χώρα μας, τον οποίο ο καθηγητής μας προσπαθούσε να συντονίσει χωρίς παράλληλα να εκφράζει την προσωπική του γνώμη. Η πλειοψηφία των συναδέλφων συμφωνούσε στο γεγονός ότι ο πολίτης τα μαθαίνει πάντα τελευταίος ή δεν τα μαθαίνει και καθόλου. Κάποιοι είπαν ότι οι αποφάσεις του λαού δεν καταφέρνουν να εισακουστούν στο κοινοβούλιο, συνεπώς ούτε να υλοποιηθούν. 

  Θίξαμε τη δύναμη της ψήφου και τις διάφορες δημοσκοπήσεις που βλέπουμε κατά καιρούς στα δελτία ειδήσεων. Μαύρα μαντάτα για την κυβέρνηση. Το 22% περίπου των ερωτηθέντων υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ, το 20% περίπου τη ΝΔ και το 28% απαντά "Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ". Απίστευτο και αναμενόμενο ταυτόχρονα. Μερικοί κατακρίνουν εκείνους που απαντούν ΔΓ/ΔΑ σε τέτοιου είδους δημοσκοπήσεις, λέγοντας ότι είναι αδιάφοροι και αμέτοχοι προς την πολιτική διαδικασία. Εν μέρει, έχουν δίκιο, αλλά το 28% δεν εσωκλύει μόνο αποστασιοποιημένους πολίτες μέσα του. Πέρυσι, στο μάθημα του Συνταγματικού Δικαίου η καθηγήτρια μας επεσήμανε ότι κανείς δεν γίνεται να είναι ουδέτερος στην πολιτική, γιατί ό,τι κάνει είναι πολιτική. Το γεγονός ότι επιλέγει να ανακυκλώνει πλαστικό και χαρτί και να τα πετάει στους ειδικούς κάδους είναι πολιτική. Εκείνοι που επιλέγουν να αποστασιοποιούνται από τα κοινά ακολουθούν τη δική τους πολιτική και απαντούν ΔΓ/ΔΑ στα γκάλοπ. 

  Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που απαντούν το ίδιο με τη διαφορά ότι ζητούν την αλλαγή. Είναι δυσαρεστημένοι και αγανακτισμένοι πολίτες, των οποίων οι ιδεολογίες δεν συμπίπτουν με κανενός κόμματος και επιθυμούν το καινούργιο. Τολμώ να πω ότι είμαι κι εγώ ανάμεσα σ'αυτούς.  Πρόσφατα ζητήθηκε η γνώμη μου για τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας και το πώς βλέπω το μέλλον της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας. Απάντησα ότι φυσικά και είμαι δυσαρεστημένη με την κατάσταση στην Ελλάδα - ποιος δεν είναι άλλωστε; - και ότι κανένα κόμμα δεν με εκφράζει ιδεολογικά και πρακτικά. Όσο για το επαγγελματικό μου μέλλον, θα παλέψω να βρω κάποια δουλειά που να συνάδει με το αντικείμενο σπουδών μου και να με αμοίβει αρκετά καλά. Αν όχι, τότε θα ετοιμάσω βαλίτσες για εξωτερικό, γιατί τουλάχιστον εκεί θα αναγνωριστούν οι γνώσεις μου. 

  Από την άλλη, όλοι μας στο αμφιθέατρο προβληματιστήκαμε σχετικά με τη "φυγή" στο εξωτερικό. Ορισμένοι ένιωσαν ότι είναι πράξη δειλίας, ενώ κάποιοι άλλοι είπαν ότι πρόκειται για λύση ανάγκης. Τελικά τι είναι; Μήπως είναι γενικά η νοοτροπία του Έλληνα να αφήνει τα πράγματα να κυλούν και ό,τι γίνει; Μήπως όντως φοβάται να καθορίσει ο ίδιος τη ζωή του και αφήνει την τύχη να αποφασίσει; Μήπως φοβάται να μπλέξει με ευθύνες και οργάνωση, γι'αυτό και δεν υπάρχουν πολλά ενυπόγραφα blogs; Πού κολλάει το τελευταίο, θα μου πεις. Κολλάει στο ότι κάποιοι έχουν κάνει το πρώτο βήμα να εκφράσουν την άποψή τους σε σχέση με την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, αλλά υπάρχει κάτι που εμποδίζει το όλο εγχείρημα. Προσωπικά, νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί θέμα, εφόσον η κοινωνία μας είναι δημοκρατική - τουλάχιστον έτσι πιστεύω και θέλω να πιστεύω - και πάσα άποψη είναι σεβαστή. Από παιδί έμαθα να έχω το θάρρος της γνώμης μου και να μην είμαι μαλθακή. Γι'αυτό το λόγο βρίσκομαι εδώ και μιλάω μέσα από αυτό το blog.

  Η ανάγκη να γίνει κάτι και μάλιστα σύντομα είναι παραπάνω από επιτακτική. Αν κάνει ένας την αρχή μετά θα ακολουθήσουν πολλοί. Αν στερέψαμε εμείς οι νέοι από ιδέες, τι να πω; Γεράσαμε. 

  Εγώ το άνοιξα το blog μου. Εσύ τι κάνεις; 

  

Alter ego: O άλλος μου εαυτός

  Μην πάει ο νους σας στη γνωστή ταινία του Σάκη Ρουβά, ασφαλώς και αναφέρομαι αλλού. Είμαι βέβαιη ότι τόσο εσύ όσο κι εγώ έχουμε σκεφτεί τι θα γινόταν αν ήμασταν διαφορετικοί, αν μοιάζαμε στα είδωλά μας, αν αν αν... Αυτό το "αν" που μας περιορίζει θα ήταν τόσο όμορφο αν όντως ίσχυε. Θα είχαμε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε περισσότερα απ'όσα ονειρευόμαστε και επιθυμούμε. 

  Θέλει και τόλμη παράλληλα για να γίνει όλο αυτό και δύσκολα τη βρίσκεις. Νομίζω ότι είμαστε σαν ρομποτάκια που είναι κατασκευασμένα να εκτελούν συγκεκριμένες εντολές βάσει ρυθμίσεων στο λογισμικό τους. Σαν πλοία που έχουν συγκεκριμένη αφετηρία και προορισμό και οποιαδήποτε απόκλιση της πορείας είναι ανεπίτρεπτη και αθέμιτη. Με λίγα λόγια, είμαστε καλούπια συμμορφωμένα σε κανόνες, γιατί έτσι είναι το σωστό, το πρέπον. 

  Πολλές φορές μου τη δίνει από την πίεση και τον καθωσπρεπισμό σε σημείο να θέλω να ανέβω στην ταράτσα να ουρλιάξω μέχρι να πονέσουν τα πνευμόνια μου. Σκέφτομαι το παράδειγμα του Πίτερ Πάρκερ, ο οποίος είναι ο Σπάιντερμαν όταν το καθήκον τον καλεί. Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι φοιτητής και παράλληλα με τις σπουδές του εργάζεται ως δημοσιογράφος σε μια εφημερίδα. Είναι όμως και ο "άνθρωπος-αράχνη", αυτός που σώζει την πόλη και τους ανθρώπους της σε περίπτωση κινδύνου. Ζει διπλή ζωή, καμιά φορά θέλει τόσο πολύ να εκμυστηρευτεί το μυστικό του, αλλά κάτι τον φρενάρει. Δεν αντέχει αυτόν το συμβιβασμό. Θέλει να είναι φυσιολογικός, αλλά από την άλλη νιώθει την ευθύνη που έχει απέναντι στους συμπολίτες του. 

  Αυτές τις σκέψεις κάνω, λοιπόν, και νιώθω σαν να ζω σε μια γυάλα. Μπαίνω στην ψυχολογία του ψαριού (αστείο και σοβαρό ταυτόχρονα) που δεν μπορεί να κολυμπήσει μακριά και είναι παγιδευμένο. Ακόμα και τα ζώα του τσίρκου είναι παρόμοιο παράδειγμα. Τα εκπαιδεύουν να κάνουν κόλπα προς ευχαρίστηση των θεατών παρά τη θέλησή τους. Όταν αντιδρούν, υφίστανται τον πόνο του μαστιγίου και αναγκάζονται να φερθούν συγκαταβατικά. 

  Προσωπικά, μου λείπει λίγο η "απόλυτη ελευθερία", όχι όμως η ασυδοσία. Στη ζωή μου έπραττα αυτό που μου υποδείκνυαν οι γονείς μου ως σωστό, τηρουμένων ορισμένων "αυστηρών" αρχών. Λίγες φορές οι αποφάσεις μου ήταν αποκλειστικά δικές μου χωρίς "έξωθεν παρεμβάσεις". Ακόμα και τώρα που είμαι ενήλικη πια με "υποχρεώνουν" να υπακούω σε μοντέλα που προέρχονται από τη δική τους ανατροφή. Είναι αυτό που λένε "Όπως μεγάλωσα εγώ, έτσι θα μεγαλώσω και τα παιδιά μου" με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Όταν τους λες ότι κάποιος κάνει το ίδιο πράγμα με σένα με διαφορετικό τρόπο, εκείνοι αντιδρούν και μάλιστα έντονα. "Μα όλα τα παιδιά έτσι κάνουν!" "Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι! Εσύ είσαι παιδί μου και θα κάνεις ό,τι σου λέω εγώ!": σου θυμίζει κάτι αυτό;

  Το ξέρω ότι όλα αυτά φαίνονται επαναστατικά και "τσεγκεβαρίστικα" (!), αλλά είναι μέσα στη ζωή. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για να αλλάξουμε την κατάσταση. Το λιγότερο είναι ο διάλογος μέσω του οποίου θα περάσουμε κάποια μηνύματα και θα βάλουμε τους άλλους σε σκέψη. Αλλιώς, ας αφήσουμε το alter ego στην άκρη και ας μείνουμε με το παράπονο εκείνου που δεν μπορούσαμε να κάνουμε ή ακόμα καλύτερα να είμαστε. Στο χέρι μας είναι. It's up to us και μόνο.

  

Δεν έχω φίλους, αλλά έχω Facebook

  Δυστυχώς έτσι είναι. Οι περισσότεροι χρήστες ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης μέσω των οποίων κάνουν γνωριμίες, στην ουσία δεν έχουν πραγματικούς φίλους και καταφεύγουν στο Facebook ως μια εναλλακτική επιλογή εύρεσης αυτών.

  Έχω κι εγώ σελίδα στο Facebook εδώ και 3 χρόνια περίπου. Στην αρχή έστελνα friend requests στους συμμαθητές μου από το σχολείο, στα ξαδέρφια μου και γενικότερα σε ανθρώπους που γνώριζα καλά. Στόχος μου ήταν να διατηρήσω επαφή με κάποια άτομα που δεν ήθελα να φύγουν από τη ζωή μου, είτε είχαμε περάσει καλές είτε άσχημες στιγμές μαζί. Τα ήθελα όμως, τα χρειαζόμουν, δεν ήθελα να διακόψω τις σχέσεις μας.

  

  Όσο περνούσε ο καιρός αυξάνονταν οι "φίλοι" μου, καθώς γνώριζα και άλλα άτομα που ήταν φίλοι φίλων μου με τα οποία κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα. Βρήκα ακόμη και συμμαθητές μου από το δημοτικό! Τι ανέλπιστη χαρά να τους βλέπω μέσα από τις φωτογραφίες τους να έχουν αλλάξει. Κι εσύ άλλαξες, θα μου πεις. Ναι, άλλαξα εμφανισιακά και λίγο ψυχικά.  Αισθάνομαι χαρούμενη ολοένα και περισσότερο, γιατί τους αληθινούς φίλους μου τους κράτησα και θα τους κρατήσω μέχρι να γεράσουμε. Δεν είναι υπερβολή, όσο κι αν φαντάζει. Είναι υπόσχεση. 

  Στεναχωριέμαι πολύ όταν μαθαίνω ότι κάποιο άτομο δημιουργεί σελίδα στο Facebook επειδή δεν έχει φίλους. Είναι πραγματικά λυπηρό για κάποιον στις μέρες μας να μην έχει τη δική του παρέα. Δεν έχει σημασία αν θα είναι μεγάλη ή μικρή, αρκεί να απαρτίζεται από ανθρώπους που τον αγαπούν και τον φροντίζουν. Κάπου άκουσα μια φράση, η οποία με συγκίνησε πολύ: "Οι φίλοι είναι τα αδέρφια που διαλέγουμε". Συμφωνώ απόλυτα. Με τα αδέρφια σου περνάς μια ολόκληρη ζωή, μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου και το κυριότερο, την αγάπη. Αν κάποιος απομακρυνθεί, τότε δεν άξιζε να τον "χρίσεις" αδερφό σου. Ωστόσο, έχεις την ευκαιρία να χαρείς τη συντροφιά των υπόλοιπων φίλων σου.

  Εκείνοι, λοιπόν, που πιστεύουν ότι μέσω αυτών των σελίδων θα βρουν φίλους, είναι γελασμένοι. Κι αυτό γιατί πολύ απλά είναι ξένοι και "ξένοι". Τι εννοώ; Ξένοι είναι αυτοί που κατάγονται από διαφορετικές χώρες από τη δική μας, οι οποίοι δεν πιστεύω ότι σε κάποια δύσκολη στιγμή θα έρθουν να σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις το όποιο πρόβλημά σου. "Ξένοι" είναι οι "φίλοι" που κάνεις μέσω Facebook, τους οποίους δεν γνωρίζεις και ουδέποτε θα γνωρίσεις στη ζωή σου και τους έχεις μόνο και μόνο για να μιλάς στο chat. 

  Πολύ λίγες είναι οι πιθανότητες να σε κάνει κάποιος "ξένος" add επειδή θέλει να διευρύνει την γκάμα των φίλων του, το "αθώο add", όπως συνηθίζω να λέω. Οι πιο πολλοί το κάνουν για να βρουν άτομο για σχέση ή απλώς για να λένε ότι είναι δημοφιλείς. Τουλάχιστον αυτοί ξέρουν ότι δεν πρόκειται για ουσιαστική φιλία, γι'αυτό και δεν δίνουν και τόση πολλή σημασία. Οι άλλοι όμως που πιστεύουν το αντίθετο πλανώνται πλάνην οικτράν. Λιώνουν στην κυριολεξία μπροστά σε μια οθόνη για να γεμίσουν τη ζωή τους. Θυμώνω απίστευτα και αγανακτώ με κάτι τέτοιες περιπτώσεις και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνει αυτό. Προφανώς το θέμα έγκειται σε ψυχολογικά αίτια που δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω. Λίγο-πολύ καταλαβαίνουμε ποια είναι.

  Συμβουλή μου προς αυτά τα άτομα είναι να αφήσουν στην άκρη τις συστολές και τις ντροπές. Να αρχίσουν να είναι πιο εξωστρεφή, με περισσότερη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Να βγουν έξω με θάρρος και να επιδιώξουν γνωριμίες με άτομα που να έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Όσο για το Facebook και τις συναφείς σελίδες, καλό θα ήταν να τις αποχωριστούν για λίγο, όχι να τις καταργήσουν εντελώς, διότι η πραγματική ζωή και οι πραγματικοί φίλοι βρίσκονται εκεί έξω και όχι σε μια 17άρα οθόνη υπολογιστή.

Tώρα είμαι μόνος μου, εγώ και ο πόνος μου

  Είναι στιγμές που έχω τάσεις φυγής. Θέλω να απομονωθώ κάπου, σε μια παραλία για παράδειγμα, και να αγναντεύω τη θάλασσα, μακριά από έγνοιες και σκοτούρες. Μακριά από την πιεστική καθημερινότητα. Μακριά από τα πράγματα που με εκνευρίζουν. Μακριά από υποχρεώσεις και βαβούρα. Μακριά απ'όλα...

  Ίσως ακούγεται αρκετά έως πολύ σκληρό να θες να αποχωριστείς αγαπημένα σου πρόσωπα. Να μην βλέπεις άνθρωπο για ένα τάδε χρονικό διάστημα. Να μην ακούς τις γκρίνιες και τις παραξενιές του κόσμου. Να μιλάς μόνο με τον εαυτό σου.   

  Πιο σκληρό θα ήταν όμως εάν συνέχιζες να ζεις στους ίδιους ρυθμούς για μια ολόκληρη ζωή, χωρίς περιπέτεια, ενδιαφέρον και αναζήτηση. Ποιος είπε ότι το διαφορετικό είναι σινάμα και κακό; Είναι σαν να περπατάς κάθε μέρα κόντρα σε ένα δυνατό κύμα αέρα για να φτάσεις στον προορισμό σου. Το έχεις συνηθίσει, αλλά δεν το αντέχεις άλλο. Και τότε, ψάχνεις να βρεις μια διαφορετική διαδρομή, πιο ευχάριστη, πιο ξεκούραστη, πιο ακίνδυνη για τη σωματική και την ψυχική σου υγεία.

  Όταν είμαστε ήρεμοι και χαλαροί, λειτουργούμε καλύτερα. Πρώτα απ'όλα, έχουμε χρόνο για να σκεφτούμε ορισμένα πράγματα που μας απασχολούν και να λάβουμε ουσιαστικές αποφάσεις. Ιδιαίτερα σε ζητήματα που αφορούν στις προσωπικές μας σχέσεις, η απομόνωση και η περισυλλογή είναι το καλύτερο φάρμακο. Ζυγίζουμε τα θετικά και τα αρνητικά του άλλου και ταυτόχρονα τα δικά μας. Ποιος έφταιξε περισσότερο, ποιος υποχωρεί, ποιος θυμώνει, ποιος λέει ψέμματα, ποιος εκμεταλλεύεται...

  Επιπλέον, μας δίνεται η δυνατότητα να απολαύσουμε όσα δεν μπορούσαμε όταν ήμασταν μαζί με άλλους. Για παράδειγμα, να ακούμε την αγαπημένη μας μουσική στη διαπασών, να κάνουμε τρέλες και γενικώς να ξεδώσουμε και να εκτονωθούμε. Τρόπον τινά, νιώθουμε πιο ελεύθεροι, πιο αέρινοι, πιο "ανυπάκουοι" και ασυμβίβαστοι. "Free as a bird", όπως λένε και οι Άγγλοι.

  Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν σωστό να αποκρύπτουμε τα προβλήματά μας από τους γύρω μας και κυρίως από την οικογένειά μας. Η φυγή δεν είναι λύση, αλλά δειλία και αδυναμία. Η απομόνωση συνίσταται μόνο για ψυχική ηρεμία και χαλάρωση. 

Γιατί μια γυναίκα δεν πρέπει να ρωτάει την οικογένειά της τι να μαγειρέψει

  Άλλο ένα βάσανο της γυναίκας-νοικοκυράς είναι η προετοιμασία του μεσημεριανού φαγητού. Πάντα θα υπάρχουν διαφωνίες με το σύζυγο και τα παιδιά, πάντα κάποιο υλικό δεν θα βρίσκεται ώστε να συμπληρώσει μια συνταγή, πάντα κάτι θα φρενάρει την υπόθεση μαγείρεμα anyway. 

1. Κανείς δεν πρόκειται να τη βοηθήσει: Φαντάσου ότι είσαι νοικοκυρά, έχεις γυρίσει κατάκοπη από τη δουλειά και σε περιμένει ο "λόχος" για να μαγειρέψεις. Προσπαθείς να ακολουθήσεις τη συμβουλή εκείνου του οικογενειακού συμβούλου που είχες δει τυχαία στην τηλεόραση όταν ο άντρας σου έκανε zapping στο ημίχρονο: "Αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της οικογένειας". Πηγαίνεις, λοιπόν, στο σαλόνι και ρωτάς χαμογελαστή τον άντρα και τα τέκνα σου "Τι να μαγειρέψω;" "Ό,τι να'ναι...", σου απαντούν άπαντες μ'ένα στόμα, μια φωνή. "Α, ευχαριστώ...", τους λες κι εσύ και καταχωνιάζεσαι στην κουζίνα μόνη σου.

2. Όλοι το αφήνουν σ'εκείνη: Φέρε στο μυαλό σου πάλι το ίδιο σκηνικό. Ρωτάς: "Τι να μαγειρέψω;" "Μην παιδεύεσαι! Κάνε κάτι γρήγορο και εύκολο!" "Ναι, αλλά τι; ΤΙ;;;", ανταπαντάς όλο νεύρα. Κι έτσι ξεκινάνε οι καυγάδες ανάμεσα σε σένα και το σύζυγο, ενώ τα παιδιά σου έχουν κόψει λάσπη για να μην αναμειχθούν, πρωτίστως και για να μην τους έρθει κανένα βάζο στο δόξα πατρί, δευτερευόντως.

3. Κανείς δεν συμφωνεί: Οι λέξεις τα λένε όλα! Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του για το μενού. "Εκτός από κρέας, εκτός από φασόλια, εκτός από πίτα, ό,τι να'ναι!", σου λένε τα καμάρια σου. Και κάθεσαι εσύ και σκέφτεσαι τι έχει απομείνει από την λίστα αποκλεισμένων φαγητών. Αν τους κάνεις συνέχεια τηγανητά, θα τους κάνεις κακό στην υγεία. Αν φτιάξεις σαλάτα, θα σου πουν "Τι; Αυτό μόνο;" και θα ξανατσακωθείτε. Αν προτείνεις να πάτε να φάτε έξω, όπου θα έχει μεγαλύτερη ποικιλία και σίγουρα θα βρει ο καθένας αυτό που τον ευχαριστεί, ξεχνάς αυτόματα να πας κομμωτήριο για να βάψεις τη ρίζα που έχει φτάσει 5 δάχτυλα, καθώς όσα πλήρωσες για να ντερλικώσει η φαμίλια θα τα πλήρωνες στην κομμώτρια.

4. Κανείς δεν την σκέφτεται: Σηκώνεσαι από τις 6 για να ετοιμάσεις πρωινό, να πλύνεις τα πιάτα που έχουν μείνει στο νεροχύτη από το βράδυ, ξυπνάς τα παιδιά σου και το σύζυγο και μετά σου μένει ίσα ίσα ένα 10λεπτο για να ετοιμαστείς κι εσύ (δηλαδή να ντυθείς, να ξάσεις λίγο το μαλλί -το οποίο συνήθως δεν στρώνει-και να βάλεις κραγιόν). Πηγαίνεις τα παιδιά στο σχολείο, μετά πας στη δουλειά σου. Έχει πάει μεσημέρι, σχολάς, παίρνεις τα παιδιά από το σχολείο, γυρίζεις σπίτι και ζεσταίνεις το χθεσινό φαγητό. Κατά το απογευματάκι νωρίς έρχεται και ο σύζυγος και του βάζεις να φάει. Πρωτού καν φάει μια μπουκιά, σου λέει "Πάλι μακαρόνια με κιμά; Αυτό το έφαγα και χθες!" κι εσύ θες να κάνεις φόνο.

5. Είναι σε δίαιτα: Όπως και να το κάνουμε, η πλειονότητα των γυναικών ασχολείται με τα του καλλωπισμού για να ικανοποιήσει τη φιλαρέσκειά της. Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει μια γυναίκα για να φροντίσει λίγο τον εαυτό της ώστε να αισθανθεί όμορφη και να αρέσει στο σύζυγο, κατά κύριο λόγο, αλλά και στα παιδιά της. Γι'αυτό, κάνει δίαιτα για να χάσει μερικά κιλά που πήρε στις γιορτές (Χριστούγεννα - Πάσχα), ούτως ώστε να βγει με αυτοπεποίθηση στην παραλία το καλοκαίρι. Έλα όμως που η διατροφή της δεν συνάδει με τα γούστα της οικογένειας για ακόμη μια φορά. Εκείνη τρώει όλο σαλάτες, γιαούρτια, παξιμάδια, light προϊόντα και φρούτα, ενώ οι υπόλοιποι θέλουν κοψίδια, παστίτσια και τα συναφή. Αποτέλεσμα; Τα νεύρα της ζαρτιέρες! Δεν θα κάτσει να σκάσει όμως. Παίρνει τηλέφωνο στην πιτσαρία "Ναι, γεια σας, θα ήθελα μια πίτσα... Με τι; Με ό,τι να'ναι!".  

  Κατάλαβες φίλε αναγνώστη/φίλη αναγνώστρια; Λίγο σεβασμό, λοιπόν, από εδώ και πέρα στη μητέρα και σύζυγο που τόσο πασχίζει να τα έχει όλα στην εντέλεια και να είναι ταυτόχρονα εντάξει στις υποχρεώσεις της. Άντε, γιατί αύριο είναι και η Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας...

"Φαίνεσθαι" vs "Είναι"

  Πάμε λίγο πίσω στο χρόνο, στην 3η Γυμνασίου, στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, όπου διδασκόμασταν την τραγωδία του Αισχύλου, "Ελένη". Όλοι ξέρουμε το μύθο της Ωραίας Ελένης, την οποία "έκλεψε" ο Πάρης, την πήγε στην Τροία και για 10 χρόνια οι Έλληνες πολεμούσαν με τους Τρώες για να την πάρουν πίσω. 

  Ο τραγικός ποιητής όμως τοποθετεί διαφορετικά την ιστορία. Συγκεκριμένα, στην Τροία βρίσκεται το είδωλο της Ελένης, ενώ η πραγματική Ελένη μεταφέρεται πάνω σ'ένα σύννεφο στην Αίγυπτο. Και μας έλεγε η φιλόλογος (φανταστική καθηγήτρια, την αγαπώ πολύ και δεν θα την ξεχάσω ποτέ) ότι το είδωλο είναι το "φαίνεσθαι" και η αληθινή Ελένη το "είναι". Και τρέχαμε εμείς να αναλύσουμε τι κρύβεται πίσω από το κάθε στοιχείο.

  Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα, θα με ρωτήσεις. Θα σου εξηγήσω αμέσως. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που άλλο είναι και άλλο θέλουν να είναι για διάφορους λόγους:

1. Γιατί έχουν κόμπλεξ με τον εαυτό τους: Όλοι μας έχουμε τα ελαττώματά μας και οι περισσότεροι προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με αυτά, γιατί δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Κάποιοι άλλοι όμως δεν είναι αρκετά δυνατοί ώστε να αποδεχτούν τη "σκληρή" αλήθεια, γι'αυτό το λόγο επιστρατεύονται όλα τα μέσα για να ξεφύγουν από τη μιζέρια που τους καταπνίγει. Προσωπικά, θεωρώ ότι όσες προσπάθειες και να κάνει κάποιος για να δείχνει πετυχημένος και ανώτερος, το αποτέλεσμα θα είναι να γελοιοποιείται και μάλιστα εκούσια. Είναι σαν να ειρωνεύεται τον εαυτό του, να τον κοροϊδεύει, αφού η πραγματικότητα ουδεμία σχέση έχει με την πλαστή εικόνα. Πολλές φορές ακούμε κάποιους να λένε: "Η τάδε αγόρασε τζακούζι και το παίζει ντίβα! Είχες και στο χωριό σου μαρή τέτοιες πολυτέλειες;" Σου θυμίζει κάτι; 

2. Για να κάνουν γνωριμίες: Ναι ναι, όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται, έτσι είναι. Είναι το πασίγνωστο σε όλους "σύνδρομο του καβαλάρη", δηλαδή αυτού που καβαλάει το καλάμι και καλπάζει. Ο τύπος αυτός έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αλλά ταυτόχρονα πλήρη άγνοια για το τι θα επακολουθήσει αργότερα. Κατασκευάζει ιστορίες για το άτομό του που αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, φοράει χρυσά ρολόγια και κοσμήματα και "μαρκάτα" ρούχα (τα οποία αγοράζει στη μισή τιμή από τη λαϊκή της Αγίας Βαρβάρας) και, τέλος, οδηγεί μουράτα αυτοκίνητα και θηρία τζιπ (τα οποία έχει νοικιάσει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα). Γενικά, είναι ο τύπος που κάνει φιγούρα κυρίως στις γκόμενες. Εδώ που τα λέμε, ποιος δεν θα ήθελε να έχει στην παρέα του ένα ζάμπλουτο φίλο που θα του δάνειζε χρήματα για να πάρει ένα κοτεράκι ή ένα διαμερισματάκι στην Εκάλη; Οι μάσκες πέφτουν όμως τη στιγμή που ο "Ωνάσης γιαλαντζί" καλείται ύστερα από απαίτηση των φίλων του να παραθέσει μια δεξίωση στην πολυτελή -όπως ο ίδιος διατυμπανίζει- βίλλα του, η οποία είναι ένα τριάρι στην Κυψέλη. Τότε, "μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά" και η ώρα της απομυθοποίησης είναι ό,τι πιο εξευτελιστικό. Το λέει και ο λαός άλλωστε: "Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται".

3. Για να επωφεληθούν ευκαιριών: Αχ αυτά τα συμφέροντα, πανάθεμά τα! Έχουν κλείσει σπίτια και σπίτια! Θα σου πω ένα απλό παράδειγμα. Εργάζεσαι σε μια εταιρεία και πιστεύεις ότι το αφεντικό σου σε αδικεί. Ναι, εσένα που δουλεύεις σαν σκυλί ακόμα και στα ρεπό σου. Ναι, εσένα που δεν έχεις πάρει ούτε μια αναρρωτική άδεια και έχεις πάει με 40 πυρετό στη δουλειά. Ναι, εσένα που γίνεσαι χίλια κομμάτια για να προσφέρεις στην επιχείρηση. Εσένα, λοιπόν, που έχεις κάνει όλα αυτά το αφεντικό σου σε θεωρεί την τελευταία οπή του σουραυλίου (=τρύπα της φλογέρας στη δημοτική). Παραξενεύεσαι και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο δεν έχει δώσει σημασία στην εργασία σου και δεν εκτιμά τον κόπο σου. Το δίκιο σου σε πνίγει και εξελίσσεται σε οργή. Κοντολογίς, θες να του σπάσεις το κεφάλι του παλιο@*&%$@!! Αν το κάνεις αυτό όμως, κινδυνεύεις άμεσα να μείνεις άνεργος, διότι θα σε απολύσει. Τι κάνεις; Μπροστά του είσαι ευγενικός, καλοσυνάτος και γλυκομίλητος και του πετάς σποντίτσες με διακριτικότητα ότι όπου να'ναι πρέπει να πάρεις κι εσύ την προαγωγούλα σου. Πίσω του τον βρίζεις από το πρωί ως το βράδυ, καταριέσαι και εκείνον αλλά και τη μαύρη σου τη μοίρα που σε έβαλε να μένεις μαζί με τη μάνα σου 30 χρονών μουλάρι και καταστρώνεις σατανικά σχέδια εξόντωσής του, τα οποία είναι αναποτελεσματικά. Τα πράγματα δυστυχώς θα γίνουν σκούρα όταν κάποιος συνάδελφος του "σφυρίξει" ότι την έχεις λερωμένη τη φωλιά σου και τότε δεν σε σώζει ούτε ο Βούδας.

  Είδαμε, λοιπόν, σε ποιες περιπτώσεις είναι κακό να υποκρινόμαστε κάτι άλλο από αυτό που ήδη είμαστε. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο καθένας πρέπει να είναι ο εαυτός του, γιατί οι άλλοι προσέχουν τον αυθεντικό άνθρωπο, τον ακομπλεξάριστο, τον γεμάτο αυτοπεποίθηση και ζωντάνια. Ο δήθεν είναι για τα μπάζα και ανίκανος εμπιστοσύνης. Γι'αυτό, το "φαίνεσθαι" και το "είναι" οφείλουν να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, να είναι ένα και το αυτό. Άλλωστε, "ο χρυσός δεν παύει να είναι χρυσός ακόμα και μέσα στις λάσπες". 

Δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις...

  Πολλάκις έχω αναρωτηθεί γιατί μερικοί άνθρωποι κάνουν ότι δεν μας ξέρουν, ενώ στην πραγματικότητα έχουμε φάει ψωμί και αλάτι. Συγκεκριμένα, το έχω παρατηρήσει με παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες και ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Τι συμβαίνει; 

  Στα 12 σχολικά μου χρόνια φρόντιζα να έχω καλές σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Τους βοηθούσα ανιδιοτελώς σε ό,τι χρειάζονταν, όχι επειδή έτσι έπρεπε, αλλά επειδή έτσι γούσταρα. Γι'αυτό το λόγο, έχω κρατήσει επαφή με λίγα και επιλεγμένα άτομα από το χώρο του σχολείου, με τα οποία έχουμε πολύ καλές σχέσεις, είναι σαν αδέρφια μου. 

  Κάποια άλλα άτομα όμως, δεν με πολυσυμπάθησαν και έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να με υποβιβάσουν ώστε να φανούν εκείνοι ανώτεροι και "έξυπνοι". Από την άλλη μεριά, ωστόσο, δεν έχαναν την ευκαιρία να μου ζητούν τα "φώτα" μου σχετικά με τα μαθήματα. Κι εγώ όχι μόνο φώτα, αλλά ολόκληρο προβολέα τους έριξα. Δεν περίμενα το "ευχαριστώ" τους, γιατί ήμουν σίγουρη ότι δεν θα το εισέπραττα ούτε με δέηση στον Άγιο Φανούριο. Περίμενα να δω ποιος έχει το φιλότιμο για να με βοηθήσει σε ανάλογη περίπτωση, να κάνει κάτι για μένα στην τελική. Μάταια περίμενα και μάταια περιμένω.

  Κάθε χρόνο αυτό που τσεκάρω σε κινητό και facebook δεν είναι η ποσότητα των φίλων (με ή και χωρίς εισαγωγικά) που μου εύχονται για τη γιορτή ή τα γενέθλιά μου, αλλά η ποιότητα. Με άλλα λόγια, ενδιαφέρομαι να δω ποιος με θυμήθηκε και έκανε "την καλή πράξη" να μου στείλει ένα μήνυμα. Από τη λίστα αυτή λείπουν άτομα που γνωριζόμαστε για χρόνια, συναντιόμαστε τυχαία στο δρόμο, λέμε ένα "γεια". Παραξενεύομαι. Προσπαθώ να καταλάβω τι μεσολάβησε ώστε να τους κάνει να μου γυρίσουν την πλάτη. Από την πλευρά μου, τίποτα. Μάλλον από τη δική τους κάτι γίνεται. 

  Σκέφτηκα και κάτι άλλο. Μήπως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τόσο πρόσχαροι και ανοιχτοί όπως εγώ; Θα μου πεις, αν ήταν ίδιοι με σένα θα κάνατε ακόμη παρέα. Ναι, συμφωνώ, αλλά το θέμα είναι αυτό το "γιατί ;", αυτή η τόσο απλή λεξούλα με το δύσκολο επακόλουθο. Μήπως οι άνθρωποι αυτοί ήταν της εκμετάλλευσης μόνο; Του "λαβείν" και όχι του "δούναι"; Μάλλον ναι -τι μάλλον δηλαδή, αφού είναι φως φανάρι. Είναι το φαινόμενο της "τσογλανοποίησης", δικής μου εφευρέσεως. Όταν κάποιος είναι τόσο αχάριστος και ξεχνάει τη βοήθεια που του προσέφερες, μετατρέπεται σε τσογλάνι. Καλά έλεγαν οι αρχαίοι "Ουδείς πιο αχάριστος εκ του ευεργετηθέντος", κάτι ήξεραν οι καημένοι. 

  Προσωπικά, σκοτίστηκα. Εκείνοι είναι στιγματισμένοι, όχι εγώ. Δεν δίνω πλέον σημασία, γιατί πολύ απλά δεν αξίζει. Ξέρω ότι μου σούρνουν τα μύρια όσα, από το προπατορικό αμάρτημα μέχρι τον πόλεμο στη Λιβύη. Στα παλαιά μου υποδήματα! Δεν τους μισώ, ποτέ δεν τους μισούσα και γενικότερα δεν μισώ ανθρώπους. Μόνο οικτίρω και καμιά φορά γελάω με την κατάντια τους. Ο καθένας τη στράτα του και τέρμα τα δίφραγκα. 

  Βάλτε κι εσείς παρωπίδες όπως αυτοί και κάντε τις πάπιες. Θα ταρακουνηθούν αρκετά, γιατί δεν θα τους αρέσει που πέρασαν απαρατήρητοι. Πώς είπατε; Οφθαλμός αντί οφθαλμού; Ναι, κάτι τέτοιο, αλλά στην πιο πολιτισμένη του εκδοχή.