Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος: ερωτηματικό ή θαυμαστικό;

  Βρισκόμαστε στην τελευταία εβδομάδα του 2011 και όλοι έχουμε μια αγωνία για το τι θα μας ξημερώσει το 2012. Το μόνο στοιχείο που γνωρίζουμε είναι ότι θα καταστραφεί ο κόσμος. Δεν το λες και σημάδι ευοίωνο πάντως. Αλήθεια; Ψέμα; Θα δείξει.

  Τώρα, λοιπόν, που ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε το νέο έτος -κλισέ φράση, το ξέρω- συνηθίζεται να κάνουμε έναν απολογισμό της χρονιάς. Περάσαμε πολλά, είτε ατομικά είτε σαν έθνος. Και τα δύο πονάνε. Και το χειρότερο είναι ότι θα πονάμε κάθε φορά που θα τα θυμόμαστε. Στο σώμα, στη θύμηση πονούμε, όπως λέει ο Καρυωτάκης. Διότι είναι ψυχοφθόρο για τον καθένα να θυμάται άσχημες στιγμές. Στιγμές που θέλει να διαγράψει από τη μνήμη του, γιατί του δηλητηριάζουν την ψυχή.

  Νιώθω σαν να εκφωνώ επικήδειο και δεν μου ταιριάζει (βλ. προηγούμενη ανάρτηση). Όμως πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τα δυσάρεστα. Μου φαίνεται ότι είναι κάτι σαν μίνι δοκιμασίες της ζωής, όπως η αντοχή στο στίβο. Βέβαια, μπορεί να κοπιάζεις και να εξουθενώνεσαι για να καταφέρεις να ξεπεράσεις τους υπόλοιπους, αλλά η στιγμή που κόβεις το νήμα και ανακηρύσσεσαι πρώτος είναι μοναδική και η χαρά ανείπωτη.

  Γι'αυτό το λόγο, αποφάσισα να πρωτοτυπήσω και δεν θα κάνω απολογισμό της χρονιάς. Φτάνει πλέον με τα διαρκή μνημόσυνα και τα "μανιάτικα μοιρολόγια" για την κατρακύλα της χώρας μας, δεν νομίζετε; Λίγο έλειψε να βγουν γυναίκες και να στηθοδέρνονται από την οδύνη. Τι θα λέγατε να κάνουμε κάτι διαφορετικό; Ένα New Year's Resolution, ας πούμε; Ναι, αλλά μην βάλεις πολύ αλάτι, γιατί την προηγούμενη φορά το έκανες λύσσα και δεν τρωγότανε, θα ακουστεί η Θεοπούλα! 

  Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα μας έσωζε. Για πάρτε χαρτί και μολύβι και ξεκινήστε! Ιεραρχήστε τους στόχους και τις προσδοκίες σας. Τι θα σας έκανε ευτυχισμένο; Τι θα σας έδινε πραγματική χαρά; Μια δουλειά, ένα αυτοκίνητο, ένα νέο σπίτι, λεφτά...; Μου φαίνεται ότι αυτά θα ζητήσουν οι περισσότεροι, γιατί είναι ζητήματα που "καίνε". 

  Για σταθείτε. Μήπως ξεχνάμε κάτι; Κι αν το ξεχνάμε, το κάνουμε σκόπιμα ή άθελά μας; Το θεωρούμε δεδομένο ίσως; Μάλλον. Ποιο είναι αυτό; Η αγάπη, φυσικά. Πώς ζεις χωρίς αγάπη; Είναι οξυγόνο που αν διακοπεί, πεθαίνεις μέσα σου. Αν έχεις αγάπη και αισιοδοξία, μπορείς να πορευτείς. Κάποτε αυτό η ζωή θα σου το ανταποδώσει τριπλά και τρίδιπλα. Στο χέρι σου είναι να σχεδιάσεις τη μοίρα σου κι αν τύχει κάποια δυσκολία στο διάβα σου, ξεπέρασέ τη με τη θετική σου ενέργεια. Κόψε το νήμα! Μόνο τότε ο καινούργιος χρόνος θα είναι έτσι: Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος! και όχι έτσι: Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος;

  Εύχομαι, λοιπόν, σε όλους Καλή Χρονιά με υγεία, ελπίδα και λίγη τρέλα! Και μην ξεχνάτε αυτό: 

Υ.Γ.: Σας αγαπώ και ευχαριστώ που με διαβάζετε! :)

  

  

"Το χαμόγελο που στέλνεις ξαναγυρίζει σε σένα"

  Ο τίτλος αποτελεί πέρσικη -αν δεν απατώμαι- παροιμία, η οποία έχει γίνει επισήμως το μότο μου. Πάντα πίστευα ότι όταν έχεις μια καρδιά που αισθάνεται όμορφα πράγματα, καλό είναι να τα εξωτερικεύεις και να τα μοιράζεις απλόχερα σε όλους. Όχι από λύπηση, αλλά από ανιδιοτέλεια και  αγάπη. 

  Όμως σήμερα μπερδεύτηκα. Έστειλα το χαμόγελό μου, αλλά δεν έλαβα την ανταπόκριση που περίμενα. Και εδώ είναι το σημείο που μπαίνω σε σκέψεις. "Γιατί;" Αυτή η δισύλλαβη λέξη όσο απλή κι αν φαίνεται τόσο πιο σύνθετο υπόβαθρο έχει. Κυρίως όταν πρόκειται για τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου, τότε είναι που πρέπει να κάτσεις να την αναλύσεις με όλα τα παρελκόμενα. 

  Σηκώνω μανίκια και αρχίζω. Η συμπεριφορά ενός ανθρώπου διαμορφώνεται από: οικογένεια, φιλικό περιβάλλον, βιώματα/καταστάσεις, σωστά; Ωραίααα... Ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει με στοργή και αγάπη δεν είναι λογικό να ακτινοβολεί όλη αυτή τη χαρά που εισπράττει; Να έχει μάθει να συγχωρεί, να βοηθά και να στέκεται στους άλλους; Ε αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι χορτάτος από τη ζωή. Χαίρεται το κάθε λεπτό, ομορφαίνει τον κόσμο με το χαμόγελό του και το μεταδίδει σε όλους. Ζει!

  Ο άλλος όμως που έχει μεγαλώσει εντελώς διαφορετικά; Χμ, εδώ σε θέλω. Εδώ είναι δύο τα ζητήματα: 1) να έχει μεγαλώσει γεμάτος στερήσεις και να φθονεί τους άλλους που έχουν όλα τα καλά του κόσμου 2) να έχει μεγαλώσει "πλουσιοπάροχα" και να ζηλεύει εκείνους που είτε βρίσκονται στην ίδια μοίρα είτε όχι με αυτόν, είναι αυτάρκεις σε άυλα αγαθά. "Απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας", όπως λέει και το τραγούδι. Μάλλον ο άνθρωπος τον οποίο "στοχοποιώ" ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Ζηλεύει τη χαρά των άλλων. Ζηλεύει την αισιοδοξία μου. Με ανταγωνίζεται για να με ξεπεράσει. Με αγνοεί για να φανεί ο ένας και μοναδικός. Προσπαθεί να με λυγίσει για να πάψω να αναβλύζω θετική ενέργεια. Αν παίζαμε σε αγώνα, θα είχε αποβληθεί λόγω ζαβολιάς. Παρ' όλ' αυτά, στον αγώνα της ζωής κάποιος θα τερματίσει πρώτος, κάποιος δεύτερος και κάποιος τελευταίος. Και ως επί το πλείστον, με την αξία του. Έτσι πάει. 

  Τι θα σε συμβούλευα να κάνεις; Άσ' τον να προχωρήσει μπροστά αφού τόσο το θέλει κι ας είναι εις βάρος σου κατά κάποιο τρόπο. Εσύ συνέχισε να χαμογελάς και μην πτοείσαι. Το αποτέλεσμα; Ο αντίπαλος θα καταθέσει γρήγορα τα όπλα, γιατί δεν θα μπορέσει ποτέ να σε φτάσει όσο καλός "κακός" ή μίμος κι αν είναι. Θα γελοιοποιηθεί, θα χαρακτηριστεί καρικατούρα και αποτυχημένη κόπια. Αν τον αφήσει ο εγωισμός του, θα παραδεχτεί το λάθος του και θα αναγνωρίσει την αξία σου. Εσύ θα είσαι πάλι εκεί να του χαμογελάσεις. Απλά.

  Και όλα άρχισαν από ένα χαμόγελο...