Λεωφορείο ο τρόμος

  Δεν ξέρω ποιο σύμπαν έχει συνωμοτήσει πίσω από την πλάτη μου, ώστε σχεδόν κάθε φορά που μπαίνω σε ένα λεωφορείο, να μου τυχαίνει και κάτι αξιοπερίεργο. Αυτό που ξέρω και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ότι οι ιστορίες των λεωφορείων είναι μια μικρή θεατρική παράσταση με το χαμηλότερο εισιτήριο, με ερασιτέχνες πρωταγωνιστές που οι ερμηνείες τους αγγίζουν οσκαρικές προδιαγραφές.

  Σήμερα, λοιπόν, ήμουν θεατής σε μια πρωτοποριακή -θα έλεγα- παράσταση. Τα πρόσωπα: ανυποψίαστοι επιβάτες λεωφορείου, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν δύο εκδιδόμενες γυναίκες (να το θέσω κόσμια). Τίποτα δεν προμήνυε τι θα επακολουθούσε. Ξαφνικά σε μια στάση, μπαίνει στο λεωφορείο ένας κύριος γύρω στα 60 και με το που βλέπει τις δυο γυναίκες, τις αρπάζει βίαια από το μπράτσο και τις βγάζει έξω κακήν κακώς φωνάζοντας: "Κατεβείτε να μπει και κανένας άνθρωπος μέσα! Ξεδιάντροπες! Βρωμιάρες! Ξεφτιλισμένες! Άει στον διάβολο!". Οι υπόλοιποι επιβάτες και ο οδηγός αντέδρασαν και του είπαν να κατέβει από το λεωφορείο, όμως αυτός εκεί, ακίνητος και αμετάκλητος. 

  Θα σταθώ στη συμπεριφορά του "κυρίου". Ο συγκεκριμένος άνθρωπος νομίζει ότι είναι θεματοφύλακας της ηθικής ή μήπως στην πραγματικότητα είναι ψευτοηθικός; Θεωρεί ότι με την πράξη του θα εξυγιάνει την πολιτεία από τους "σπίλους", η οποία θα του χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη; Και στην τελική, τι είναι περισσότερο ανήθικο, να κάνεις το εν λόγω επάγγελμα ή να εξαπολύεις ύβρεις και να θεωρείς καταδικαστέο κάτι που σε ενοχλεί; 

  Τα συμπεράσματα δικά σας...

Αφώνου και αλάλου γωνία

  Έρχονται κάποιες στιγμές που ακούς περιστατικά από άλλους και δεν τα πιστεύεις μέχρι να σου συμβούν. Και όταν τελικά σου συμβαίνουν, εύχεσαι να μην τα είχες δει, να μην τα είχες ακούσει, να μην ήσουν εκεί. 

  Τόσες μέρες ακούμε ότι ο κόσμος πεινάει, ζητιανεύει, κοιμάται στο δρόμο. Ότι δεν αντέχει άλλη εκμετάλλευση από τους "πάνω", εξαγριώνεται. Την επομένη μετά τα επεισόδια της Κυριακής, κατέβηκα στο Κέντρο για να αντικρίσω το σκηνικό. Βγαίνοντας από το μετρό του Συντάγματος, το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι η μυρωδιά του καμμένου ανακατεμένη με χημικά. Αριστερά και δεξιά στην πλατεία σπασμένα μάρμαρα και όσο προχωρούσα στην Ερμού, τόσο δυνάμωνε η μυρωδιά και μου έκαιγε το λαιμό και τα μάτια. 

  Κατευθυνόμενη προς την Πανεπιστημίου, το μάτι μου έπεσε στα σπασμένα φανάρια που έκαναν την κυκλοφορία ακόμα πιο δύσκολη, ενώ ένας τροχονόμος προσπαθούσε να τη ρυθμίσει. Καμμένα κτίρια, κατεστραμμένα δάπεδα, καρέκλες σφηνωμένες σε κάγκελα (!) κι άλλα σπασμένα μάρμαρα... Στην Ασκληπιού ένας άστεγος κοιμόταν πάνω σε χαρτόνι σκεπασμένος μέχρι το κεφάλι με μια κουβέρτα και λίγο πιο πέρα ένας άλλος περπατούσε τρεκλίζοντας.

  Στη διαδρομή μέχρι το σπίτι έφερνα συνέχεια στο μυαλό μου τις εικόνες που είχα δει πριν λίγα λεπτά και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ένιωθα ότι είχα μεταφερθεί στο 1940 και όπου να'ναι θα εμφανίζονταν Γερμανοί στρατιώτες με καμιόνια. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου, γιατί πολύ απλά η καρδιά μου δεν ήξερε τι να νιώσει. Φόβο; Λύπη; Θυμό; Ήταν όλα μπερδεμένα.

  Το τελειωτικό χτύπημα όμως ήταν το σημερινό. Πριν 3 ώρες περίπου, επέστρεφα από μάθημα που είχα στο Κέντρο. Στο σταθμό μετρό του Συντάγματος, μπαίνοντας στο υπερβολικά γεμάτο βαγόνι, ήταν ένας άντρας γύρω στα 55, βρώμικος και με μια έκφραση απόγνωσης στο πρόσωπό του. Ζητούσε ελεημοσύνη. Δεν μπορούσε να μιλήσει καλά, προφανώς είχε νοητικό πρόβλημα. Μια κυρία του έδωσε 0,50€ και εκείνος έβαλε τα κλάματα. Μόλις φτάσαμε στον Ευαγγελισμό, είπε: "Θέλω να βάλω τέλος στη ζωή μου" και βγήκε από το βαγόνι. Στάθηκε στον τοίχο μόλις έκλεισαν οι πόρτες. Προσπαθούσε να πάρει φόρα για να πέσει στις ράγες ενώ το τραίνο είχε ήδη ξεκινήσει. Όλοι οι επιβάτες είχαμε παγώσει. Είχε σφιχτεί το στομάχι μου και ένιωθα ένα πλάκωμα στο στήθος. 

  Μου φαίνεται περίεργο που το λέω, αλλά πρώτη φορά δεν έχω να πω κάτι. Όχι από απάθεια ή αδιαφορία, αλλά από θλίψη. Αισθάνομαι ότι αυτό που ζούμε είναι ένα τρομερά κακόγουστο αστείο, ένας επώδυνος εφιάλτης που αργεί να τελειώσει. Δεν είναι του τύπου μου οι μελό ιστορίες  -το έχω ήδη ξαναπεί σε παλιότερη ανάρτηση- ούτε προσπαθώ να χαλάσω τη διάθεση κανενός. Δεν μπορώ όμως να μην πω αυτά που είδα και άκουσα και δεν πιστεύω ότι αφήνουν κάποιον παγερά αδιάφορο. 

  Όσο για τον άντρα που σας είπα, δεν ξέρω αν έπεσε τελικά στις ράγες. Ελπίζω να μην το έκανε. Γιατί η Ελλάδα μας χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ...