Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Οφθαλμαπατήθηκα;

  Καταρχάς, οφείλω να πω ότι δεν ξέρω αν ο τίτλος είναι γραμματικά σωστός. Τώρα που το ξαναβλέπω, μάλλον όχι. Στέκει, δεν στέκει, εμένα με εκφράζει. Βέβαια, είναι δύσκολο να συνοψίσεις αυτά που νιώθεις σε μια μόνο λέξη. Το αποτέλεσμα είναι να διαλέξεις λάθος λέξη, να χαθεί το νόημα που θες να περάσεις στον άλλο, ο άλλος να σε παρεξηγήσει, εσύ να προσπαθείς να του εξηγήσεις, εκείνος να καταλαβαίνει άλλα, τσακώνεστε, απογοητεύεστε κ.ο.κ. 

  Όλα ένα κουβάρι, λοιπόν, που θέλει τόσο κόπο όσο και τρόπο για να το ξεμπλέξεις. Η μαεστρία είναι πώς θα τα καταφέρεις να το λύσεις. Χρειάζεται εξυπνάδα, σκέψη, συγκέντρωση, ακόμη και έξωθεν βοήθεια. Θυμήθηκα συνειρμικά "το μίτο της Αριάδνης", το νήμα που έδωσε η ίδια στο Θησέα ώστε να καταφέρει να βγει έξω από το λαβύρινθο, αφότου σκοτώσει το μινώταυρο. 

  Μπορεί και να ξέφυγα λίγο με αυτό το συνειρμό. Ίσως. Μάλλον. Διάλειμμα για να ξεκαθαρίσουν οι σκέψεις μου. Βάζω μια τυχαία playlist στο laptop και αφήνω να με παρασύρουν τα κομμάτια από μόνα τους. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι μια κατάσταση που με "οφθαλμαπάτησε". Στέκομαι στις λεπτομέρειες και επιμένω. Αναλύω όσο περισσότερο ραντικαλιστικά μπορώ τα γεγονότα. Είμαι αντικειμενική με τη στάση του εαυτού μου. Συνεχίζω σαν άλλος Γιουνγκ (πέρασε και δεν άγγιξε!) να ερμηνεύω μία-μία τις λέξεις που ειπώθηκαν. Σκέφτομαι μήπως οι λέξεις ήταν ένα διακοσμητικό στοιχείο της συζήτησης ή τις πήρε ο άνεμος σαν πούπουλα ή ίσως σε ένα μικρό βαθμό είχαν νόημα και περιεχόμενο. 

  Πιθανόν η σιωπή να είναι προτιμότερη από τα λόγια. Αν μιλούσαν περισσότερο τα μάτια, τα πράγματα ενδέχεται να ήταν διαφορετικά. Όμως, τα μάτια ψεύδονται; Ναι, ψεύδονται τα βρώμικα μάτια, τα βρώμικα βλέμματα, αυτά που είναι γεμάτα με δόσεις ηθοποιίας, αυτά που μπορούν άνετα να ξεγελάσουν κάποιον. Ένα θολωμένο μυαλό τους έδωσε την εντολή και εκείνα υπάκουσαν. Μην ψάχνεις τα αίτια μόνος, θα μπλέξεις άσχημα. Ζήτα τη βοήθεια του μίτου για να βγεις από το λαβύρινθο της οφθαλμαπάτης. 

  Όχι, δεν τρελάθηκα. Όχι, δεν γράφω ασυναρτησίες. Γράφω έναν προβληματισμό που είναι κάτι σαν παιχνίδι του μυαλού, σπαζοκεφαλιά, σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες, πώς το λένε. Είμαι βέβαιη ότι αν ξαναδιαβάσεις προσεκτικά την ανάρτηση, τότε θα καταλάβεις. Ο προβληματισμός θα μοιάζει οικείος παρά σκόρπιες λέξεις που απλώς παρατάχθηκαν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σου. Συλλογίσου - αναλογίσου - διαλογίσου

  Ξέρεις τι διαπίστωσα τελικά; Ότι δεν οφθαλμαπατήθηκα εγώ, αλλά τα θολωμένα μυαλά των άλλων...  


Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

"Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί (;)"

  Λίγο βαρύγδουπος ο τίτλος της ανάρτησης, αλλά εμπνευσμένος από τα γεγονότα της επικαιρότητας. Για να είμαι ειλικρινής, αποφεύγω τις υπερβολές σε ό,τι λέω και γράφω -εν προκειμένω- εξ'ού και το ερωτηματικό του τίτλου. 

  Θα μπω γρήγορα στο θέμα. Γνωρίζουμε ότι χθες το πρωί ένας ηλικιωμένος άνδρας έδωσε τέλος στη ζωή του μπροστά στα έκπληκτα μάτια των περαστικών της πλατείας Συντάγματος. Δημιουργήθηκαν αντιδράσεις εντός και εκτός Βουλής, ενώ πολλοί δεν έχασαν την ευκαιρία να εκπέμψουν δριμύ κατηγορώ για τον αυτόχειρα. Στη χθεσινή συγκέντρωση για τη μνήμη του δεν παραλήφθησαν για ακόμη μια φορά τα επεισόδια, οι εκφράσεις διαμαρτυρίας και αντίστασης. 

  Σήμερα το απόγευμα στις 17:30 αρκετός κόσμος έδωσε το παρόν στο σημείο όπου αυτοκτόνησε ο ηλικιωμένος. Βρέθηκα κι εγώ εκεί κινούμενη περισσότερο από την περιέργειά μου. Στο δέντρο κάτω από το οποίο ξεψύχησε ο άνδρας βρίσκονταν δεκάδες σημειώματα συμπαράστασης, οργής και οδύνης. "Δεν ήταν αυτοκτονία, αλλά δολοφονία", "Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί" ήταν από τα πιο χαρακτηριστικά. Στα γύρω δέντρα κι άλλα σημειώματα με στίχους ποιημάτων και πολιτικών μηνυμάτων. "Μην κλαίτε για τον άνθρωπο που πέθανε, αλλά για όλους εμάς τους υπόλοιπους που ζούμε". 

  Σε λίγα λεπτά ξεκίνησε η επιμνημόσυνη δέηση από έναν ιερέα. Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι έψαλλαν μαζί του, ενώ κρατούσαν κεριά και εικόνες. Τη στιγμή μαγνητοσκοπούσαν 3 επαγγελματικές κάμερες από τηλεοπτικούς σταθμούς, καθώς και απλοί πολίτες με τα κινητά τους. Απ' ό,τι κατάλαβα, δεν πρέπει να υπήρχε κάποιος συγγενής του ηλικιωμένου, μολονότι όσοι βρίσκονταν εκεί τον ένιωθαν σαν δικό τους άνθρωπο. Μόλις τελείωσε η τελετή, ο ιερέας απευθύνθηκε σε όλους μας φωνάζοντας θυμωμένα τα εξής λόγια και δείχνοντας με το χέρι του τη Βουλή: "Εύχομαι να μην ξημερώσει κανείς τους! Σε κάθε δέντρο πρέπει να είναι κρεμασμένοι ο καθένας από αυτούς!" Ύστερα ύψωσε μια λευκή σημαία που έγραφε με κόκκινα γράμματα "Ή ταν ή επί τας".

  Η αντίδραση όσων παρίσταντο ήταν έκδηλη και η οργή ολοένα και κορυφωνόταν. Όλοι αναρωτιόνταν τι θα γίνει μετά, τι πρέπει να κάνει ατομικά ο καθένας από εμάς, τι να ψηφίσουν.  Προσωπικά, δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο μπερδεμένη στη ζωή μου. Ίσως και απεγνωσμένη. Πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να κάνω και τι θα κάνω από εδώ και πέρα. Νομίζω ότι η λέξη "μέλλον" αρχίζει και ξεθωριάζει, όχι επειδή δεν θα υπάρξει, αλλά επειδή ιδιαίτερα τώρα είναι τόσο αβέβαιο όσο ποτέ άλλοτε. Αν μου ζητούσαν να το ζωγραφίσω πριν μερικά χρόνια, σίγουρα θα αποτύπωνα τις σκέψεις μου σύμφωνα με κάτι αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Όμως τώρα, το μόνο που μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό που δεν εκφράζει μόνο απορία, αλλά και απελπισία, ανασφάλεια.

  Διάσπαρτα και αναπάντητα ερωτήματα. Αναπάντητα ως πότε όμως; Μήπως θα έπρεπε από εδώ και πέρα να σταματήσουμε τις ερωτήσεις και αντ' αυτού να δώσουμε αποφασιστικές απαντήσεις; 



Φωτογραφίες από τo κινητό μου
(όσες κατάφερα να τραβήξω)