Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

I got you

  Γνωρίστηκαν πριν μερικούς μήνες σε ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο για τη θέση εργασίας. Εκείνος από την πρώτη στιγμή μαγνητίστηκε από την παρουσία της. Εκείνη "ψαρωμένη", επικεντρωμένη στο σεμινάριο. Κάθε μέρα την αναζητούσε με τα μάτια του στην αίθουσα και, όταν την εντόπιζε, καθόταν πίσω-πίσω ώστε να την παρατηρεί ανενόχλητος. 

  Ώσπου ήρθε η στιγμή να χωριστούν σε δυο ομάδες για το δοκιμαστικό. Λυπήθηκε που δεν ήταν στην ίδια. Τελικά, μετά από αναμονή λίγων ημερών προσελήφθησαν και οι δύο. Η χαρά του ήταν ανείπωτη. Θα μπορούσε επιτέλους να τη βλέπει κάθε μέρα!

  Μιλούσαν μαζί στα διαλείμματα, όπως και με τους υπόλοιπους συναδέλφους, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να την ψυχολογήσει ώστε να βρει τον κατάλληλο τρόπο προσέγγισης. Ήταν το χαμόγελο και τα μάτια της που τον είχαν γοητεύσει. Ναι, αυτή η κοπέλα είχε κάτι διαφορετικό που τον προκαλούσε να το ανακαλύψει. 

  Μια μέρα, της έφτιαξε ένα χάρτινο τριαντάφυλλο και της το έδωσε στο σχόλασμα. Εκείνη το δέχτηκε κοκκινίζοντας. Ποτέ δεν της είχαν ξαναπροσφέρει χάρτινο λουλούδι. Άρχισε να υποψιάζεται τι συνέβαινε. 

  Και ο καιρός κυλούσε... Σταδιακά ήρθαν πιο κοντά, έκαναν παρέα και εκτός δουλειάς. Εκείνος εκδηλωνόταν διακριτικά αλλά ξεκάθαρα, το ίδιο και εκείνη. Ήταν πλέον σίγουρη για τις προθέσεις του και ξαφνικά η ζωή της άρχισε να παίρνει άλλο νόημα. Κάθε πρωί που ετοιμαζόταν, άκουγε σε repeat ένα συγκεκριμένο τραγούδι και το τραγουδούσε με κέφι. 

 Ένα μεσημέρι, την ώρα του διαλείμματος, είχαν βγει στο μπαλκόνι επειδή εκείνος ήθελε να καπνίσει. Είχε τόσο κρύο, μα εκείνη παρόλο που δεν το άντεχε, του κρατούσε συντροφιά. Μόλις έσβησε το τσιγάρο του, τύλιξε τα χέρια του γύρω από τους ώμους της και την έσφιξε στην αγκαλιά του για να τη ζεστάνει. Ένιωσε ασφάλεια και προστασία. Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Του ζήτησε να σκύψει το κεφάλι του. Εκείνος το έκανε παραξενεμένος, ενώ εκείνη τον φίλησε και ύστερα του χαμογέλασε. Δεν κρατήθηκε και την φίλησε κι αυτός με πάθος.

  Από τότε όλα ήταν διαφορετικά. Ξυπνούσαν με πιο πολλή διάθεση από πριν για να πάνε στη δουλειά. Δεν έβλεπαν την ώρα να ειδωθούν, ενώ παράλληλα προσπαθούσαν να μην δίνουν δικαιώματα στο γραφείο. 

  Και εκεί που όλα ήταν καλά, την απέλυσαν μαζί με κάποιους άλλους συναδέλφους. Δεν στεναχωρήθηκε για τον εαυτό της, αλλά για εκείνον. Αυτό δεν είναι έρωτας; Να σκέφτεσαι τον άλλο πιο πολύ από τον εαυτό σου. Εκείνος ήταν σιωπηλός, πεσμένος ψυχολογικά. Προσπαθούσε να του φτιάξει το κέφι με το χαμόγελό της. Μάταιος κόπος. Το βράδυ δεν άντεξε, της έστειλε μήνυμα να συναντηθούν όποτε μπορούσε.

  Η συνάντησή τους ήταν βγαλμένη από κινηματογραφική ταινία. Είχαν ραντεβού σε μια καφετέρια. Μόλις τον είδε, έπεσε στην αγκαλιά του. Μιλούσαν για τα πάντα, έκαναν σχέδια και δεν σταμάτησαν να είναι αγκαλιασμένοι. Την ώρα που έφευγαν, άνοιξαν οι ουρανοί και για κακή τους τύχη δεν είχαν ομπρέλα. Τη σκέπασε με το μπουφάν του και την κρατούσε από το χέρι. Εκείνη γελούσε με την ψυχή της επειδή το μπουφάν του ήταν αρκετά μεγάλο για το σώμα της. Πόσο του άρεσε να τη βλέπει να γελάει... Τη φίλησε.

  Το επόμενο ραντεβού τους ήταν στην Πλάκα. Περιπλανήθηκαν για λίγο στα δαιδαλώδη μα γραφικά δρομάκια της χαζεύοντας τα παλιά αρχοντικά. Κάθισαν σε γνωστό cafe και απόλαυσαν το σούρουπο συζητώντας. Της κρατούσε τα χέρια όλη την ώρα και της τα άφηνε μόνο για να καπνίσει, ενώ δεν παρέλειπε να τη φιλάει κάθε τόσο και να της χαϊδεύει τα πλούσια μακριά μαλλιά. Μετά από λίγο, πήραν το δρόμο του γυρισμού αγκαλιασμένοι. Στη διαδρομή της έδειξε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Και όσο εκείνη κοιτούσε με θαυμασμό τα απομεινάρια του άλλοτε αρχοντικού, εκείνος βρήκε την ευκαιρία να τη φιλήσει. 

  Αποχαιρετίστηκαν στο μετρό. Εκείνη στη διαδρομή για το σπίτι της δεν έπαψε να τον σκέφτεται. Οδηγούσε και κάτι της έλειπε. Άνοιξε το ραδιόφωνο και κατσούφιασε με το τραγούδι που έπαιζε. Το έκλεισε αμέσως. Στο μυαλό της ήρθε το τραγούδι που άκουγε κάθε πρωί πριν πάει στη δουλειά. Άρχισε να το τραγουδάει και πάτησε περισσότερο το γκάζι στον έρημο δρόμο...

"'Cause I got you
To have and to hold
Yeah I got you
Deep down in my soul
No matter where you are
When I come on home
I got you..."
  

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Στοπ καρέ

  Σου έχει τύχει καμιά φορά να ζεις στιγμές τόσο μοναδικές που να θέλεις να διαρκέσουν περισσότερο; Να θέλεις να σταματήσει ο χρόνος; Να πατήσεις το pause και να τις απολαμβάνεις με τις ώρες; 

  Κάτι τέτοιο έζησα κι εγώ πριν μερικές εβδομάδες, την ημέρα της ορκωμοσίας μου. Μια μέρα τόσο ξεχωριστή για εμένα αλλά και για τους γονείς και τους συγγενείς που με τίμησαν με την παρουσία τους και χάρηκαν με τη χαρά μου. Διότι, υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για ένα γονέα από το να βλέπει το παιδί του να προοδεύει και να προκόβει;

  Οι προετοιμασίες ήταν σχεδόν εφάμιλλες με αυτές του γάμου, τολμώ να πω. Από το ρούχο, το μακιγιάζ και το χτένισμα, μέχρι το μενού για το τραπέζι που θα ακολουθούσε μετά την τελετή. Θα μπορούσα να τα συνοψίσω σε μια φράση χωρίς πολλές περιττολογίες: της τρελής το πανηγύρι! Τη δε ημέρα της ορκωμοσίας, θα ήθελα πολύ να την είχα βιντεοσκοπήσει. Από το πρωί που ετοιμαζόμουν, μέχρι το απόγευμα που άνοιγα τα δώρα. 

  Αν μου έλεγαν να απομονώσω τις πιο δυνατές στιγμές εκείνης της ημέρας, θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ. Δεν υπήρξε δευτερόλεπτο ηρεμίας και πραγματικής χαλάρωσης. Επικρατούσε μια ένταση με αρκετές διακυμάνσεις μέσα στη διάρκειά της. Ωστόσο, με μια δεύτερη σκέψη, νομίζω ότι θα επέλεγα τις στιγμές που χάρισαν στους δικούς μου -και σε μένα φυσικά- πολλή συγκίνηση. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα χειροκροτήματα όταν μπήκα καμαρωτή-καμαρωτή στην αίθουσα; Τα ακόμα πιο δυνατά χειροκροτήματα-σφυρίγματα-ζητοκραυγές όταν σηκώθηκα να παραλάβω το πτυχίο; Τα τόσο συγκινητικά λόγια από τους καθηγητές μου; Τις ολόψυχες ευχές από τους συγγενείς μου; Τα δάκρυα των δικών μου και ιδιαίτερα της μαμάς μου; "Σαν βρύσες ανοιχτές είναι τα μάτια μου σήμερα, μωρό μου", μου είπε.

  Να, γι'αυτές τις στιγμές θα ήθελα να είχε παγώσει ο χρόνος έστω και για λίγο. Για να μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι γινόταν εκείνη την ώρα και κυρίως να το απολαύσω, να το χαρώ όπως ήθελα. Όλα κύλησαν τόσο γοργά, σα νερό. Ή μάλλον, σαν ορμητικό ποτάμι.

  Ευτυχώς, υπάρχουν οι φωτογραφίες να μου θυμίζουν τα στιγμιότυπα. Όμως μερικά δεν τα συνέλαβε ο φακός και ίσως ξεθωριάσουν με τον καιρό. Ας πατήσει κάποιος, παρακαλώ, το rewind...