Θα ξεκινήσω με μια φράση που ακούμε αρκετά συχνά, είναι κλισέ, αλλά στο βάθος πολύ αληθινή: "Τα καλύτερα έρχονται". Και θα τη συμπληρώσω: "Τα καλύτερα έρχονται όταν έχεις μάθει (πια) να περιμένεις".
Τις περισσότερες φορές, στο άκουσμα αυτής της φράσης ρίχνεις ένα απαξιωτικό βλέμμα και κάνεις μορφασμούς που μαρτυρούν πικρία. Όλο αυτό προέρχεται πιθανώς από μια σειρά από αναποδιές που έχουν συμβεί στη ζωή σου και σε χτυπούν διαδοχικά και αλύπητα. Έτσι, έχεις χάσει την πίστη σου και παύεις να ελπίζεις πως κάτι καλό θα έρθει στη ζωή σου. Είτε είναι μια είδηση, είτε ένας καινούργιος έρωτας, είτε μια δουλειά. Σε κάθε περίπτωση σου δίνει φτερά και σε οπλίζει με θάρρος για να πας παρακάτω.
Κάπως έτσι συνέβη και σε μένα. Εδώ και λίγους μήνες έψαχνα για δουλειά μιας και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου το Σεπτέμβριο, όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενες αναρτήσεις. Πήγαινα σε σεμινάρια, σε ημερίδες, σε συνεντεύξεις, μα η επιτυχία ήταν στο 0%. Μέχρι που ήταν μοιραίο -αλλά ωραίο- μια συνέντευξη και ένα χαμόγελο να αλλάξουν την προσωρινά πτωτική πορεία της ψυχολογίας μου.
Μπήκα στο γραφείο του υπεύθυνου για τη συνέντευξη με την καλύτερη και πιο ευχάριστη διάθεση που είχα. Ανταλλάξαμε μια τυπική χειραψία και συζητήσαμε λίγο για τον όμιλο και για τη θέση εργασίας. Εκείνος είχε μπροστά του το βιογραφικό μου και μπορούσα να διακρίνω άνετα ένα κατακόκκινο ΟΚ μέσα σε κύκλο. Φούντωσαν ξανά οι ελπίδες μέσα μου. Σε μερικά λεπτά ξαναδώσαμε τα χέρια. Αυτό ήταν, ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω εκπαιδευτικά σεμινάρια για τη θέση. Ένα τεράστιο χαμόγελο έκλεισε τη συμφωνία μας. "Μην το χάσεις ποτέ" μου είπε ο υπεύθυνος.
Έφτασαν οι μέρες που θα κάναμε τα σεμινάρια εγώ και οι υποψήφιοι συνάδελφοί μου. Όλα καλά και ξεκάθαρα ως προς το ζήτημα των χρημάτων. Στο τελευταίο σεμινάριο μας ανακοίνωσαν ότι θα μας τηλεφωνήσουν για το πότε θα πιάσουμε δουλειά. Κυλούσαν οι μέρες, μα το κινητό μου αργούσε να χτυπήσει. Έβαζα το κακό πια με το μυαλό μου. Είχα σχεδόν πειστεί ότι άλλη μια συνέντευξη πήγε χαμένη.
Ώσπου ένα απόγευμα, βρισκόμουν σε σεμινάριο μαζί με τον καλό μου φίλο και εντελώς αναπάντεχα χτύπησε το κινητό μου. Άγνωστος αριθμός. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο υπεύθυνος του ομίλου. "Μπορείς να έρθεις αύριο για πρακτική και από μεθαύριο να πιάσεις δουλειά;" με ρώτησε. Υπήρχε πιθανότητα να απαντήσω αρνητικά; Ασφαλώς και όχι! Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο, χοροπηδούσα κυριολεκτικά από τη χαρά μου αδιαφορώντας για τον κόσμο που με κοιτούσε.
Οι πρώτες μέρες στη δουλειά είναι υπέροχες. Υπάρχει τέλεια χημεία τόσο μεταξύ εμού και των υπόλοιπων συναδέλφων όσο και με τον προϊστάμενο. Πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω τόσο ευτυχισμένη και δεν βλέπω την ώρα να πάω στον όμιλο. Νιώθω σαν ερωτευμένη. Τα σχόλια που εισπράττω από τον προϊστάμενο για την παρουσία μου στο γραφείο είναι εξαιρετικά κολακευτικά. Οι συνάδελφοί μου με έχουν αγκαλιάσει πολύ θερμά, είμαστε σαν παρέα. Στα διαλείμματα γελάμε, πειραζόμαστε, συζητάμε για τα πάντα.
Δεν αισθάνομαι ούτε ότι δουλεύω ούτε ότι κάνω αγγαρεία. Αισθάνομαι ότι αφήνω το σπίτι μου για μερικές ώρες και πάω να κάνω κάτι ευχάριστο με φίλους. Τολμώ να πω ότι έχω καταφέρει να τους μεταδώσω λίγη από την ενέργειά μου όσο διάστημα είμαι εκεί. Χαίρομαι με τις επιτυχίες τους σαν να ήταν δικές μου.
Το πιστεύεις ότι σήμερα που είναι Κυριακή ανυπομονώ να έρθει η Δευτέρα για να τους ξανασυναντήσω; Ούτε κι εγώ. Κι όμως...
