Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί τι σκέφτονται οι άνθρωποι όταν στέκονται σιωπηλοί στο δρόμο, στη στάση του λεωφορείου, στην αναμονή για το πράσινο φανάρι... Λογαριασμοί, έξοδα, υποχρεώσεις, το αυταρχικό αφεντικό, τη δόση του δανείου από τη μία και την οικογένεια, τα παιδιά, εκείνο το cd του αγαπημένου σου καλλιτέχνη που μόλις αγόρασες και ανυπομονείς να το ακούσεις, μια τρυφερή αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί από την άλλη.
Στο δεύτερο σπίτι μου πλέον, το μετρό, συνήθως ακούω μουσική και σκέφτομαι τι έχω να κάνω μόλις φτάσω στο γραφείο. Πάντα φροντίζω να είναι όλα προγραμματισμένα με κάθε λεπτομέρεια. Τα λάθη με αποσυντονίζουν και με αποδιοργανώνουν. Άραγε οι συνεπιβάτες μου νιώθουν το ίδιο;
Κάθε φορά παρατηρώ τους ανθρώπους που κάθονται στις διπλανές θέσεις του βαγονιού. Νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, όλοι γεμάτοι λογιών-λογιών συναισθήματα. Τις προάλλες, όμως, πρόσεξα μια κυρία γύρω στα 40 που φορούσε μαύρα γυαλιά και κρατούσε το πρόσωπό της. Κοιτώντας τη λίγο καλύτερα, παρατήρησα ότι έκλαιγε. Άφηνε τα δάκρυά της να κυλούν πάνω στα δάχτυλα του χεριού της, το οποίο κάλυπτε το στόμα της. "Τι να της συμβαίνει; Τι να τη βασανίζει τόσο;", σκέφτηκα. Ίσως αντιλήφθηκε το βλέμμα μου και σκούπισε γρήγορα τα δάκρυά της. Ίσως απλώς να ντράπηκε.
Σήμερα ήρθε η δική μου σειρά. Το απόγευμα που σχόλασα από τη δουλειά, κατηφόρισα προς το μετρό, όπως κάθε μέρα. Κατέβηκα τις κυλιόμενες και στάθηκα στην αποβάθρα. Κοιτούσα τις ράγες χωρίς ενδιαφέρον. Στα αυτιά μου πάντα τα ακουστικά να μεταφέρουν μουσική από το κινητό μου και μπροστά στα μάτια μου τα γυαλιά ηλίου. Δεν συνηθίζω να τα φοράω μέσα στο μετρό, αυτή τη φορά, όμως, υπήρχε λόγος.
Μπήκα στο βαγόνι. Ευτυχώς βρήκα θέση να καθίσω και μάλιστα δίπλα στο παράθυρο. Στήριξα το κεφάλι με το χέρι μου, ακουμπώντας το στο περβάζι του παραθύρου. Ξαφνικά ένιωσα μια υγρασία στα μάτια μου. Φαντάστηκα ότι ήταν από τον αέρα του τούνελ, καθώς κινούνταν ο συρμός. Τελικά δεν ήταν αυτή η αιτία. Ήταν μια συσσωρευμένη στεναχώρια που βγήκε στην επιφάνεια. Πλήθος αρνητικών συναισθημάτων και σκέψεων μετατράπηκε σε καυτά δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλά μου. Μερικά σταματούσαν στα γυαλιά μου. Τα υπόλοιπα είχαν την τύχη να φτάσουν μέχρι το σαγόνι και το λαιμό μου.
Ο κύριος που καθόταν απέναντί μου με κοίταξε παραξενεμένος. Μπορεί να σκέφτηκε κι εκείνος το λόγο που έκλαιγα, όπως έκανα κι εγώ πριν λίγες μέρες. Η κυρία δίπλα του με κοίταξε στην αρχή με συμπόνοια τη στιγμή που έβγαλα ένα χαρτομάντιλο από την τσάντα μου. Έβγαλα τα γυαλιά μου και σκούπισα τα μάτια μου. Τότε, την είδα με την άκρη του ματιού μου να μειδιά. Την κοίταξα δήθεν τυχαία και τότε μου χαμογέλασε με νόημα. Σαν να μου έλεγε "Δεν πειράζει, κανείς δεν σε παρεξηγεί". Της χαμογέλασα κι εγώ.
Εν τέλει, μάλλον κάνει καλό το κλάμα. Προσωπικά, ένιωσα σαν να μου έφυγε ένα φορτίο από τα σωθικά. Τα δάκρυα έχουν την ιδιότητα να παίρνουν τη λύπη από μέσα μας. Άδικα κάποιοι τα μισούν. Σαφώς και δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους όλα μας τα προβλήματα. Αλλά τουλάχιστον καθαρίζουν και απαλύνουν τις πληγές προσωρινά.
"Σε αγαπώ για το δάκρυ που δεν μπόρεσες να κρύψεις" - Τέννυσον
