Δράσε επιτέλους!

  Χθες στη σχολή είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, η οποία ξεκίνησε με αφορμή την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μιλούσαμε για τους θεσμούς και τις πολιτικές, ώσπου φτάσαμε στην αρχή της επικουρικότητας. Η συγκεκριμένη αρχή ανήκει στις συντρέχουσες αρμοδιότητες της Ένωσης και με απλά λόγια σημαίνει ότι οι πολιτικές οφείλουν να βρίσκονται κοντά στον πολίτη.

  Θα αναρωτιέσαι γιατί τα λέω όλα αυτά. Θα σου εξηγήσω. Με αυτήν την τελευταία φράση ξεκίνησε ένας μαραθώνιος παραπόνων σχετικά με το έργο της κυβέρνησης στη χώρα μας, τον οποίο ο καθηγητής μας προσπαθούσε να συντονίσει χωρίς παράλληλα να εκφράζει την προσωπική του γνώμη. Η πλειοψηφία των συναδέλφων συμφωνούσε στο γεγονός ότι ο πολίτης τα μαθαίνει πάντα τελευταίος ή δεν τα μαθαίνει και καθόλου. Κάποιοι είπαν ότι οι αποφάσεις του λαού δεν καταφέρνουν να εισακουστούν στο κοινοβούλιο, συνεπώς ούτε να υλοποιηθούν. 

  Θίξαμε τη δύναμη της ψήφου και τις διάφορες δημοσκοπήσεις που βλέπουμε κατά καιρούς στα δελτία ειδήσεων. Μαύρα μαντάτα για την κυβέρνηση. Το 22% περίπου των ερωτηθέντων υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ, το 20% περίπου τη ΝΔ και το 28% απαντά "Δεν γνωρίζω/Δεν απαντώ". Απίστευτο και αναμενόμενο ταυτόχρονα. Μερικοί κατακρίνουν εκείνους που απαντούν ΔΓ/ΔΑ σε τέτοιου είδους δημοσκοπήσεις, λέγοντας ότι είναι αδιάφοροι και αμέτοχοι προς την πολιτική διαδικασία. Εν μέρει, έχουν δίκιο, αλλά το 28% δεν εσωκλύει μόνο αποστασιοποιημένους πολίτες μέσα του. Πέρυσι, στο μάθημα του Συνταγματικού Δικαίου η καθηγήτρια μας επεσήμανε ότι κανείς δεν γίνεται να είναι ουδέτερος στην πολιτική, γιατί ό,τι κάνει είναι πολιτική. Το γεγονός ότι επιλέγει να ανακυκλώνει πλαστικό και χαρτί και να τα πετάει στους ειδικούς κάδους είναι πολιτική. Εκείνοι που επιλέγουν να αποστασιοποιούνται από τα κοινά ακολουθούν τη δική τους πολιτική και απαντούν ΔΓ/ΔΑ στα γκάλοπ. 

  Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που απαντούν το ίδιο με τη διαφορά ότι ζητούν την αλλαγή. Είναι δυσαρεστημένοι και αγανακτισμένοι πολίτες, των οποίων οι ιδεολογίες δεν συμπίπτουν με κανενός κόμματος και επιθυμούν το καινούργιο. Τολμώ να πω ότι είμαι κι εγώ ανάμεσα σ'αυτούς.  Πρόσφατα ζητήθηκε η γνώμη μου για τα πολιτικά κόμματα της χώρας μας και το πώς βλέπω το μέλλον της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας. Απάντησα ότι φυσικά και είμαι δυσαρεστημένη με την κατάσταση στην Ελλάδα - ποιος δεν είναι άλλωστε; - και ότι κανένα κόμμα δεν με εκφράζει ιδεολογικά και πρακτικά. Όσο για το επαγγελματικό μου μέλλον, θα παλέψω να βρω κάποια δουλειά που να συνάδει με το αντικείμενο σπουδών μου και να με αμοίβει αρκετά καλά. Αν όχι, τότε θα ετοιμάσω βαλίτσες για εξωτερικό, γιατί τουλάχιστον εκεί θα αναγνωριστούν οι γνώσεις μου. 

  Από την άλλη, όλοι μας στο αμφιθέατρο προβληματιστήκαμε σχετικά με τη "φυγή" στο εξωτερικό. Ορισμένοι ένιωσαν ότι είναι πράξη δειλίας, ενώ κάποιοι άλλοι είπαν ότι πρόκειται για λύση ανάγκης. Τελικά τι είναι; Μήπως είναι γενικά η νοοτροπία του Έλληνα να αφήνει τα πράγματα να κυλούν και ό,τι γίνει; Μήπως όντως φοβάται να καθορίσει ο ίδιος τη ζωή του και αφήνει την τύχη να αποφασίσει; Μήπως φοβάται να μπλέξει με ευθύνες και οργάνωση, γι'αυτό και δεν υπάρχουν πολλά ενυπόγραφα blogs; Πού κολλάει το τελευταίο, θα μου πεις. Κολλάει στο ότι κάποιοι έχουν κάνει το πρώτο βήμα να εκφράσουν την άποψή τους σε σχέση με την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, αλλά υπάρχει κάτι που εμποδίζει το όλο εγχείρημα. Προσωπικά, νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε καν να αποτελεί θέμα, εφόσον η κοινωνία μας είναι δημοκρατική - τουλάχιστον έτσι πιστεύω και θέλω να πιστεύω - και πάσα άποψη είναι σεβαστή. Από παιδί έμαθα να έχω το θάρρος της γνώμης μου και να μην είμαι μαλθακή. Γι'αυτό το λόγο βρίσκομαι εδώ και μιλάω μέσα από αυτό το blog.

  Η ανάγκη να γίνει κάτι και μάλιστα σύντομα είναι παραπάνω από επιτακτική. Αν κάνει ένας την αρχή μετά θα ακολουθήσουν πολλοί. Αν στερέψαμε εμείς οι νέοι από ιδέες, τι να πω; Γεράσαμε. 

  Εγώ το άνοιξα το blog μου. Εσύ τι κάνεις;