Μην πάει ο νους σας στη γνωστή ταινία του Σάκη Ρουβά, ασφαλώς και αναφέρομαι αλλού. Είμαι βέβαιη ότι τόσο εσύ όσο κι εγώ έχουμε σκεφτεί τι θα γινόταν αν ήμασταν διαφορετικοί, αν μοιάζαμε στα είδωλά μας, αν αν αν... Αυτό το "αν" που μας περιορίζει θα ήταν τόσο όμορφο αν όντως ίσχυε. Θα είχαμε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε περισσότερα απ'όσα ονειρευόμαστε και επιθυμούμε.
Θέλει και τόλμη παράλληλα για να γίνει όλο αυτό και δύσκολα τη βρίσκεις. Νομίζω ότι είμαστε σαν ρομποτάκια που είναι κατασκευασμένα να εκτελούν συγκεκριμένες εντολές βάσει ρυθμίσεων στο λογισμικό τους. Σαν πλοία που έχουν συγκεκριμένη αφετηρία και προορισμό και οποιαδήποτε απόκλιση της πορείας είναι ανεπίτρεπτη και αθέμιτη. Με λίγα λόγια, είμαστε καλούπια συμμορφωμένα σε κανόνες, γιατί έτσι είναι το σωστό, το πρέπον.
Πολλές φορές μου τη δίνει από την πίεση και τον καθωσπρεπισμό σε σημείο να θέλω να ανέβω στην ταράτσα να ουρλιάξω μέχρι να πονέσουν τα πνευμόνια μου. Σκέφτομαι το παράδειγμα του Πίτερ Πάρκερ, ο οποίος είναι ο Σπάιντερμαν όταν το καθήκον τον καλεί. Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι φοιτητής και παράλληλα με τις σπουδές του εργάζεται ως δημοσιογράφος σε μια εφημερίδα. Είναι όμως και ο "άνθρωπος-αράχνη", αυτός που σώζει την πόλη και τους ανθρώπους της σε περίπτωση κινδύνου. Ζει διπλή ζωή, καμιά φορά θέλει τόσο πολύ να εκμυστηρευτεί το μυστικό του, αλλά κάτι τον φρενάρει. Δεν αντέχει αυτόν το συμβιβασμό. Θέλει να είναι φυσιολογικός, αλλά από την άλλη νιώθει την ευθύνη που έχει απέναντι στους συμπολίτες του.
Αυτές τις σκέψεις κάνω, λοιπόν, και νιώθω σαν να ζω σε μια γυάλα. Μπαίνω στην ψυχολογία του ψαριού (αστείο και σοβαρό ταυτόχρονα) που δεν μπορεί να κολυμπήσει μακριά και είναι παγιδευμένο. Ακόμα και τα ζώα του τσίρκου είναι παρόμοιο παράδειγμα. Τα εκπαιδεύουν να κάνουν κόλπα προς ευχαρίστηση των θεατών παρά τη θέλησή τους. Όταν αντιδρούν, υφίστανται τον πόνο του μαστιγίου και αναγκάζονται να φερθούν συγκαταβατικά.
Προσωπικά, μου λείπει λίγο η "απόλυτη ελευθερία", όχι όμως η ασυδοσία. Στη ζωή μου έπραττα αυτό που μου υποδείκνυαν οι γονείς μου ως σωστό, τηρουμένων ορισμένων "αυστηρών" αρχών. Λίγες φορές οι αποφάσεις μου ήταν αποκλειστικά δικές μου χωρίς "έξωθεν παρεμβάσεις". Ακόμα και τώρα που είμαι ενήλικη πια με "υποχρεώνουν" να υπακούω σε μοντέλα που προέρχονται από τη δική τους ανατροφή. Είναι αυτό που λένε "Όπως μεγάλωσα εγώ, έτσι θα μεγαλώσω και τα παιδιά μου" με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό. Όταν τους λες ότι κάποιος κάνει το ίδιο πράγμα με σένα με διαφορετικό τρόπο, εκείνοι αντιδρούν και μάλιστα έντονα. "Μα όλα τα παιδιά έτσι κάνουν!" "Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι! Εσύ είσαι παιδί μου και θα κάνεις ό,τι σου λέω εγώ!": σου θυμίζει κάτι αυτό;
Το ξέρω ότι όλα αυτά φαίνονται επαναστατικά και "τσεγκεβαρίστικα" (!), αλλά είναι μέσα στη ζωή. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά για να αλλάξουμε την κατάσταση. Το λιγότερο είναι ο διάλογος μέσω του οποίου θα περάσουμε κάποια μηνύματα και θα βάλουμε τους άλλους σε σκέψη. Αλλιώς, ας αφήσουμε το alter ego στην άκρη και ας μείνουμε με το παράπονο εκείνου που δεν μπορούσαμε να κάνουμε ή ακόμα καλύτερα να είμαστε. Στο χέρι μας είναι. It's up to us και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου