Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά το φετινό καλοκαίρι ήταν, αν όχι το χειρότερο, από τα χειρότερα της ζωής μου. Ξέρω ότι θα σκέφτεστε πως μ' έχει πιάσει χοντρή καταθλιψάρα και το κείμενο που θα ακολουθήσει δεν είναι παρά ένα μάτσο λέξεις που στάζουν δάκρυα, μιζέρια και ψυχοπλάκωμα.
Όμως όχι, δεν έχω σκοπό να μαυρίσω κανενός την ψυχή. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να μεταδίδω λύπη, αλλά χαρά και αγάπη. Απλώς έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου δεν ζουν και από τις καλύτερες φάσεις της ζωής τους. Σταδιακά, ανακάλυψα πως είναι γενικό το "κακό". Θες η κρίση, θες αυτά που συμβαίνουν ανά τον κόσμο, η πλειοψηφία είναι down και έχει νεύρα.
Καθόμουν ένα απόγευμα στη βεράντα του εξοχικού μου και έβλεπα κόσμο στα γειτονικά σπίτια. Κάθε 2 λεπτά περνούσαν αυτοκίνητα που κατέβαιναν στην παραλία, η οποία κυριολεκτικά πνιγόταν από λουόμενους. Τόσα χρόνια δεν έχω ξαναδεί τόσο πολύ κόσμο. Το πρωί άκουγα από διπλανές ξαπλώστρες κάποιους κυρίους που δεν ήταν μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής να συζητούν αναφερόμενοι στην οικονομική κρίση και μεταξύ πολλών έλεγαν ότι οι περισσότεροι αναζητούν "καταφύγιο δροσιάς" σε κοντινές στην Αττική παραλίες ή φεύγουν για το χωριό τους για να μειώσουν όσο πιο πολύ μπορούν τα έξοδά τους. Ακόμη και από τους γονείς μου έχω ακούσει ότι οι μισθοί τους θα υποστούν γερό "ψαλίδισμα".
Κάποιος θα ρωτήσει: "Γιατί λες αυτά που ήδη ξέρουμε;". Ναι, τα ξέρουμε όλοι. Σύμφωνοι. Πόσοι όμως το έχουν βάλει στο μυαλό τους; Πόσοι έχουν πραγματική επίγνωση των γεγονότων; Άλλο ξέρω και άλλο γνωρίζω. Υπάρχει (φιλολογική) διαφορά. Δεν θα παραστήσω την εκνευριστική φιλόλογο που θα επιμείνει στη σημασία των λέξεων. Όμως, για σκεφτείτε λίγο και αναλογιστείτε τι συμβαίνει. Μην κοιτάτε απλώς, αλλά παρατηρείστε και εμβαθύνετε.
Βαδίζουμε σε καιρούς που δεν συγχωρούν σπατάλες και σπασμωδική διαχείριση χρημάτων. Ακόμη και το 1 ευρώ που μας περισσεύει από τα ρέστα είναι πολύτιμο. Τίποτα δεν είναι πια δεδομένο. "Τα πάντα ρει, ουδέν μένει", όπως είχε πει σοφά ο Ηράκλειτος.
Δεν σου λέω να γίνεις τσιγγούνης, αλλά οικονόμος. Να ξοδεύεις με σύνεση και να φροντίσεις να καλύψεις διαφορετικά τη ματαιοδοξία σου. Μπροστά σου θα το βρεις και τότε το αληθινό χαμόγελο θα ξανάρθει.
Καλό υπόλοιπο διακοπών...
 |
| Η θέα από τη βεράντα του εξοχικού μου (στο βάθος η Μακρόνησος) |
Αχ.. Αυτή είναι η μεγαλύτερη "κόντρα" της εποχής μας. Η ματαιοδοξία εναντίων των καθημερινά αυξανόμενων αναγκών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πραγματικά ένας μικρός σοφός αυτός που μπορεί να βρει το σημείο ισορροπίας!
Σωστά τα όσα λες και με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι κάποιος θεωρείται "σοφός" εξαιτίας του ότι έχει μάθει να συγκρατείται και να αντιστέκεται στους διάφορους "πειρασμούς" που ενδέχεται να τον κατακλύζουν. Προσωπικά, θα τον χαρακτήριζα ως συνειδητοποιημένο, συνετό. Όλα μια συνήθεια είναι, σε τελική ανάλυση. Αν ο καθένας από εμάς έχει μάθει την αυτοσυγκράτηση και την ολιγαρκεία, τότε είναι αυτάρκης και θα καταφέρει να σταθεί με σθένος απέναντι στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε και θα διανύουμε μέχρι το άγνωστο. Όσο για τα χρήματα, το δύσκολο είναι να τα εξοικονομήσεις, όχι να τα ξοδέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για άλλη μια φορά που διάβασες το άρθρο! Χθες ήμουν αρκετά κουρασμένη (και νυσταγμένη) για να σου απαντήσω. Ελπίζω να τα λέμε! Φιλιά!
Δεν πειράζει φιλενάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ χάθηκα λίγο τις τελευταίες μέρες.
Είμαστε... πάτσι!
Σίγουρα θα τα λέμε!
Καλό απόγευμα.
Όλοι περνάμε δύσκολα αυτόν τον καιρό, κυρίως εμείς οι φοιτητές -ή για να το θέσω πιο σωστά οι γονείς μας που έχουν να συντηρήσουν 2 σπίτια... Ας κάνουμε κουράγιο και ας κάνουμε όσο μπορούμε οικονομία... Θα τα βγάλουμε πέρα, πού θα μας πάει???
ΑπάντησηΔιαγραφήEμείς -προς το παρόν- έχουμε σαν "πλεονέκτημα" ότι δεν έχουμε βγει στην αγορά εργασίας, όπου εκεί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Το "κάθε πέρσι και καλύτερα" ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή μας! Σίγουρα οι γονείς μας τραβάνε μεγάλο λούκι για να συντηρήσουν και εμάς, αλλά και τα αδέρφια μας. Εγώ ευτυχώς πέρασα στην Αθήνα και έχω γλιτώσει το μαρτύριο του ενοικίου. Ο αδερφός μου όμως είναι Β' Λυκείου και έχει ξεκινήσει φροντιστήριο. Συν του ότι οι μισθοί των γονιών μου έχουν υποστεί γερό ψαλίδισμα, όπως ανέφερα στο άρθρο. Και τώρα τα μέτρα που έρχονται είναι ακόμα πιο ασφυκτικά. Και θα συνεχίζουν να έρχονται, αφού κάθε μέρα ακούμε και κάτι καινούργιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, έχω αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου και περιμένω τα χειρότερα. Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι πόσα χειρότερα θα αντέξει πια ο Έλληνας στην καμπούρα του.
Μακάρι να πάνε όλα καλά και να τα καταφέρουμε. Έστω με το λιγότερο τίμημα, γιατί δεν περνάει κανείς τον ποταμό χωρίς να βρέξει τα πόδια του.
Συμφωνώ απόλυτα... Εγώ δεν σπουδάζω στην πόλη μου και οι δικοί μου αναγκάζονται να συντηρούν 2 σπίτια... Δυστυχώς, όμως, πολλοί συμφοιτητές μας αναγκάζονται να βγουν στην αγορά εργασίας για να βοηθήσουν τους γονείς τους, απαλλάσσοντας τους από ένα βάρος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα είναι δύσκολα για όλους. Το θέμα είναι να έχουμε πίστη και πού ξέρεις; Γίνονται και θαύματα! Έτσι θέλω να πιστεύω και μακάρι να είναι έτσι :)
ΑπάντησηΔιαγραφή