Και τώρα...;

  Κοιτάζω την ημερομηνία της τελευταίας μου ανάρτησης: 18 Απριλίου, λίγο πριν τις 12 τα μεσάνυχτα. Κοιτάζω τη σημερινή ημερομηνία: 20 Ιουλίου, μετά τις 7 το απόγευμα. Ναι, εδώ και τρεις μήνες δεν έχω γράψει λέξη. Ναι, είναι καλή ιδέα να ξαραχνιάσω αυτόν τον ιστότοπο για να υποδεχτώ πάλι εσάς, τους αναγνώστες μου. Και ναι, επέστρεψα, γιατί έχω να μοιραστώ κάτι μαζί σας.

  Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναπεί σε παλιότερη ανάρτηση, αλλά ο λόγος που γράφω εδώ όσα με προβληματίζουν, με απασχολούν και με εκπλήσσουν είναι ό,τι συμβαίνει γύρω μου, ο κόσμος, οι καταστάσεις, η πραγματικότητα.

  Χμμ... Η πραγματικότητα. Άραγε, είμαστε εξοικειωμένοι με την πραγματικότητα; Τη ζωή; Το αναπάντεχο; Πολλές φορές λέμε ότι "όλα είναι μέσα στη ζωή", όμως, όταν συμβαίνουν σε εμάς, αρνούμαστε το γεγονός. Το καταδικάζουμε, το αποδοκιμάζουμε, το χαρακτηρίζουμε άδικο. Δίκαιο ή άδικο, αυτό είναι και δυστυχώς δεν αλλάζει. Και τότε καταλαβαίνουμε πόσο λάθος ιεραρχημένες ήταν οι ανάγκες μας, πόσο λάθος σκεφτόμασταν, πόσο λάθος αντιλαμβανόμασταν το γίγνεσθαι.

  Πριν την έλευση της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, οι περισσότεροι νοιάζονταν για το πώς θα ξοδέψουν τα λεφτά τους παραβγαίνοντας με άλλους σε έναν καταναλωτικά σχεδιασμένο διαγωνισμό "θαμπώματος και επίδειξης" πλούτου, ευμάρειας. Υπολογίζοντας σχεδόν καθόλου τις μακροπρόθεσμες συνέπειες, εκείνο που τους κέντριζε το ενδιαφέρον ήταν η (βραχύβια) διασκέδαση και το πώς θα ζούσαν όσο το δυνατόν πιο άνετα και ξεκούραστα στο κοντινό παρόν. 

  Ένας πολύ καλός γείτονας που έμενε στη διπλανή μεζονέτα, "έφυγε" προχθές από βαριάς μορφής λευχαιμία. Άνθρωπος σοβαρός, οικογενειάρχης, μέσα σε όλα, αεικίνητος, έχτισε με κόπο το σπίτι αυτό για τον ίδιο και τα παιδιά του. Απέκτησε πέντε εγγόνια, βγήκε στη σύνταξη και όταν ήρθε ο καιρός να απολαύσει τους καρπούς των πολύχρονων προσπαθειών του, χτυπήθηκε εντελώς ξαφνικά από αυτή την αρρώστεια.  

  Έρχεται κάποια στιγμή, λοιπόν, που οι πόροι τελειώνουν, η καλοπέραση μετατρέπεται σε βάσανο, η χαρά γίνεται θλίψη. Τότε, η κυρίαρχη σκέψη είναι "Και τώρα;". Και στις δύο περιπτώσεις είναι ίδια. Μάλλον ήρθε η στιγμή που η απόγνωση που μας κάνει να πελαγώνουμε, οι "ατάκτως ειρημμένες" μαύρες σκέψεις που γίνονται κόμπος στο λαιμό και το αδιέξοδο που φαντάζει εμπόδιο σε κάθε νέο εγχείρημα, να σβηστούν εντελώς και με ορθωμένο ανάστημα να αντιμετωπιστούν.

  

  Καταλαβαίνεις τώρα τι είναι το πραγματικά αναγκαίο; Οι φίλοι, η οικογένεια, η υγεία, η αγάπη και όχι η επίπεδη κοιλιά, τα ακριβά μπιζού, το ολοκαίνουργιο αστραφτερό αμάξι, το πού θα πας το σαββατόβραδο. Για σκέψου το.

  Από εμένα, να προσέχετε τους εαυτούς σας. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!