Υπό το φως των κεριών...

  Συνηθισμένο βράδυ καλοκαιριού σε αστικό κέντρο: παρέες στα μπαλκόνια συζητούν πίνοντας μπύρα, τρώγοντας καρπούζι (αχ, μη φτύνεις τόσο βίαια τα κουκούτσια), καπνίζοντας και "μεθώντας" από τη μυρωδιά που αναδύει το φιδάκι για τα κουνούπια.  

  Όλα αυτά υπό το φως των κεριών. Μην ανάβεις, σε παρακαλώ, τα φώτα της βεράντας. Το καλοκαίρι θέλει ρομαντζάδα. Και το καλοκαίρι, κι εσύ, κι εγώ. Στάσου λίγο στο παράθυρό σου, κλείσε τα μάτια, άκου τη σιωπή. Ακούγεται, όταν θες να την ακούσεις. Εισέπνευσε το άρωμα του νυχτολούλουδου και του γιασεμιού μέχρι να γεμίσουν τα πνευμόνια σου. 

  Μα, είχαμε μείνει στη βεράντα. Εκεί που κάθεσαι με τα κεριά αναμμένα, παρατήρησε τις σκιές που κάνει το τρεμάμενο φως στον τοίχο. Μπαίνεις στον πειρασμό να παίξεις με τα σχέδια που κάνουν τα χέρια σου μπροστά από τη φλόγα, όπως τότε που ήσουν ακόμα παιδί (δεν είναι πολύ χαριτωμένο αυτό το λαγουδάκι; δες, κάνω και την πεταλούδα τώρα) και δεν σε ένοιαζε τίποτε άλλο, εκτός από το πόσα μπάνια περισσότερα από εσένα έχει κάνει το γειτονόπουλο.

  Και εκεί που η γλυκειά νοσταλγία δίνει τη θέση της στη ρομαντική διάθεση, θέλεις να πάρεις τον αγαπημένο σου και να χορέψεις κάτι slow, κάτι αισθαντικό. Να του ψιθυρίσεις στο αυτί όμορφα λόγια, αληθινά, βγαλμένα από την ψυχή σου. Να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στον ώμο του, να αφεθείς και να αφήσεις τη μελωδία να κάνει τα δικά της. 

  Σε συνεπαίρνει, σε μαγεύει, σε ταξιδεύει σε κόσμους μακρινούς που δεν έχεις ξαναπάει, που δεν ήξερες ότι καν υπήρχαν, που δεν ήξερες ότι θέλεις να πας. Μην ανησυχείς για τους γείτονες που πιθανόν σας βλέπουν. Έχουν κατανόηση, ήταν (μπορεί να είναι και ακόμα) ερωτευμένοι. 

  Εσύ, συνέχισε να λικνίζεσαι νωχελικά με τον αγαπημένο σου όσο θα παίζει το παρακάτω τραγούδι. 

The look of love/ Θα σ'αγαπώ

Καλή ακρόαση...