Τη ζακέτα σου να πάρεις!

  Αυτή η φράση αποτελεί μια από τις πλέον κλασσικές -ίσως την κλασσικότερη- που θα βγει από τα χείλη της αγαπημένης σου μανούλας. Ανάμεσα στα "Τρώγε το φαγητό σου, αλλιώς θα φωνάξω τον παλιαντζή/γύφτο/μπαμπούλα" (Θεέ μου, τι παιδικά τραύματα...), "Η πόρτα θα κλειδώσει στις 12" και άλλες πολλές, συγκαταλέγεται και τούτη.

  Μαμαδίστικες φράσεις... Κάθε φορά που ακούω μία τέτοια, γελάω. Γελάω επειδή σκέφτομαι ότι μια μέρα θα τις λέω κι εγώ στα παιδιά μου, θα καταντήσω κι εγώ κλισέ, θα γίνω σαν τη μάνα μου. Αυτή είναι η αλήθεια. Υποσυνείδητα, συγκρατείς στο πίσω μέρος του μυαλού σου κάθε στιγμή που ήσουν με τη μάνα σου. Όταν σφουγγάριζε, όταν σκούπιζε, όταν ξεσκόνιζε, όταν μαγείρευε, όταν πλάθατε μαζί κουλουράκια. 

  Ώσπου έρχεται, λοιπόν, μια στιγμή που πρέπει να κάνεις κι εσύ τα αντίστοιχα. Έχουν φύγει οι γονείς σου και η μάνα σου σου έχει αφήσει ένα κατάλογο με τις δουλειές του σπιτιού που πρέπει να κάνεις σαν νοικοκυρά β'. Το θέμα είναι να τις κάνεις τόσο καλά, όσο και εκείνη, γιατί δεν τη γλιτώνεις τη σύγκριση. Ίσως αυτό αποτελεί και μια επιβεβαίωση, κατά πόσο δηλαδή πέτυχε η νοικοκυρά α' να εμφυσήσει στη νοικοκυρά β' την τάξη και την καθαριότητα που χρειάζονται σε ένα σπιτικό. 

  Πολλές φορές, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μιλάει σαν τη μάνα μου. Στην αρχή, δεν έδωσα σημασία. Την επόμενη φορά που συνέβη, ξαφνιάστηκα. Τις υπόλοιπες φορές, γελούσα. Ακούω τη γιαγιά μου να διηγείται ιστορίες και κατορθώματα της μαμάς μου και αναγνωρίζω στη συμπεριφορά της δικά μου χαρακτηριστικά. 

  Δεν ξέρω αν είναι λάθος να υιοθετούμε εν μέρει τη συμπεριφορά της μαμάς μας, σίγουρα, όμως, δεν είναι κακό. Είναι ένα πρόσωπο που αγαπάμε και θαυμάζουμε, σαν ιερό. Είναι πάντα δίπλα μας, σε κάθε χαρά, σε κάθε αποτυχία. Μια αγκαλιά και ένα φιλί της είναι το καλύτερο φάρμακο για να ξεπεράσουμε δυσκολίες, να πάρουμε δύναμη και κουράγιο για να πάμε παρακάτω. Είναι εκείνη που όσων χρόνων και να φτάσουμε, θα μας υπενθυμίζει πάντα να πάρουμε ζακέτα...

Εκείνη - Φοίβος Δεληβοριάς