Βράδυ Κυριακής. Οδηγώ μετά από συνάντηση με την κολλητή μου που ήρθε για λίγες μέρες στην Ελλάδα από το εξωτερικό όπου εργάζεται. Είχαμε αρκετό καιρό να βρεθούμε, άρα και πολλά νέα να πούμε η μία στην άλλη. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, αλλιώς είναι από το κρύο λευκό παραθυράκι της συνομιλίας στο facebook και αλλιώς από τη ζεστασιά της οικειότητας μεταξύ δυο φιλενάδων.
Τη ρώτησα πώς περνάει μόνη σε ξένη χώρα και κυρίως στη δουλειά της. Αρκούσε ένας μορφασμός του προσώπου της για να καταλάβω αν περνάει ωραία ή άσχημα. Τόσα χρόνια φίλες, έχω μάθει τις εκφράσεις της. Εκείνη η έκφραση, λοιπόν, φανέρωνε μια ελαφρά πικρία.
"Καλά είναι, σταδιακά συνηθίζεις", είπε παίζοντας αμήχανα με τα μαλλιά της. "Με πλήρωσαν επιτέλους μετά από δύο μήνες. Ξέρεις τι αγόρασα με τα πρώτα μου λεφτά; Φωτογραφική μηχανή με ειδικό πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνων που χρειάζομαι για τη δουλειά". Αμέσως τα μάτια της έλαμψαν από χαρά και ικανοποίηση. Ένιωσα κι εγώ την ίδια χαρά μαζί της. Ένιωσα ότι ανταμείφθηκε για τον κόπο της, όπως εκείνη για τον εαυτό της.
Μετά, η κουβέντα στράφηκε γύρω από ένα θέμα υγείας που αντιμετωπίζει το τελευταίο διάστημα μια φίλη μας. Καλή κοπέλα, όμορφη, με υπέροχη φωνή, αλλά άτυχη από πλευρά υγείας, τόσο σωματικής όσο και ψυχικής. Και το χειρότερο είναι ότι η οικογένειά της δεν της συμπαρίσταται όσο θα έπρεπε. Ίσως και όσο θα ήθελε η ίδια.
"Γιατί να της τα έχει φέρει έτσι η ζωή στα καλά καθούμενα;", με ρωτάει η κολλητή μου.
"Δεν ξέρω", της απαντώ. "Ειλικρινά δεν ξέρω".
"Γι' αυτό να εκτιμάμε όσα έχουμε, Χριστίνα. Τα πάντα. Τους γονείς μας, το σπίτι μας, όλα...", μου λέει αποφασιστικά κοιτώντας με στα μάτια.
Δεν έχω καταλήξει αν αυτά που μας συμβαίνουν κατά καιρούς -δίκαια ή άδικα- μας αξίζουν κιόλας. Μερικές φορές υπάρχει κάποιος που αποφασίζει για εμάς, είτε λέγεται Θεός είτε τύχη είτε μοίρα... Το σίγουρο είναι ότι αυτά που έρχονται στη ζωή μας, είναι όσα μπορούμε να αντέξουμε. Ο καθένας διαλέγει πώς θα τα αντιμετωπίσει. Δυσκολεύεται, πονάει, και μετά από πολλή προσπάθεια τα καταφέρνει.
Βέβαια, από την άλλη, δεν μπορούμε όλοι να βγούμε νικητές. Υπάρχουν και μερικοί που έρχονται δεύτεροι, τρίτοι, εκατοστοί, τελευταίοι. Για κάποιο (άγνωστο;) λόγο γίνονται κι αυτά. Ξεκινάς από ένα "γιατί;" και δεν ξέρεις πού θα σε φτάσει. Κάνεις διάφορες υποθέσεις. Πολλές φορές δεν καταλήγεις σε συμπεράσματα, όμως. Δεν πειράζει. Προσπάθησες.
Πατάω περισσότερο το γκάζι και δυναμώνω την ένταση του ραδιοφώνου. Χάνομαι στη νύχτα και στις σκέψεις μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου