Μη φεύγεις...

Μη φεύγεις...

Ψιθυρίζω και η φωνή μου τρέμει. Το χέρι μου προσπαθεί να φτάσει το δικό σου. Γιατί δεν μου το δίνεις; Μόνο στέκεσαι μπροστά μου με βλέμμα χαμηλωμένο και οι παλάμες σου δυο σφιχτές γροθιές.

Μη φεύγεις...

Κάνω ένα βήμα για να σε πλησιάσω, μα μένεις ακίνητος. Στην ίδια θέση να κοιτάς το πάτωμα. Ξέρεις πόσες φορές αυτό το πάτωμα μετρούσε τα βήματά μου τις στιγμές που περίμενα με αγωνία έστω και δυο λέξεις από εσένα;

Μη φεύγεις...

Θυμάσαι το πρώτο μας ραντεβού; Ρομαντικό, με τον ήχο της φωνής μου και τη μυρωδιά από το τσιγάρο σου. Γελάσαμε, ανοιχτήκαμε. Μερικές γουλιές καφέ στο ενδιάμεσο και νερό για να πάρει μακριά την αμηχανία. Και στο τέλος, ένα τρυφερό άγγιγμα.

Μη φεύγεις...

Δεν πρόλαβα να σου πω όλα όσα ήθελα τότε. Αμείλικτα κυλούσε ο χρόνος. Μα εγώ σου μιλούσα, γιατί ένιωθα όλο και πιο άνετα, όλο και πιο χαρούμενα μαζί σου. Έδειχνες να το απολαμβάνεις, όμως.  

Μη φεύγεις...

Σε ποιον θα τα πω τώρα; Η φωτογραφία σου είναι μια παρηγοριά, αλλά δεν απαντάει. Η θύμησή σου ξεγελά το μυαλό προσωρινά. Η φωνή σου ηχεί στα αυτιά μου πολύ μακρινά. Κοντεύω να ξεχάσω το πρόσωπό σου.

Μη φεύγεις...

Ακούω το κομμάτι μας και σιγοτραγουδάω. Νιώθω κάτι ζεστό να κυλάει στα μάγουλά μου. Δάκρυα. Φτάνουν στα χείλια μου. Και τότε βγαίνει μια μελωδία που σου λέει: 

Μη φεύγεις, μη φεύγεις, μη φεύγεις...

Στη μεγάλη πόλη - Μανώλης Φάμελλος & Δήμητρα Γαλάνη