"Εμείς στην εποχή μας..."

  Πόσες φορές έχουμε ακούσει από τους γονείς μας ή ακόμα και από τους παππούδες μας αυτή τη φράση; Αμέτρητες, θα μου πεις. Μήπως κάνουν καλά που μας το λένε κάθε λίγο και λιγάκι; Τι είχε εκείνη η εποχή που δεν έχει η δική μας; 

  

  Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι παππούδες μας έζησαν πολλά και προπάντων έζησαν δύσκολα. Ακόμα υπάρχουν στη μνήμη τους βαθιά χαραγμένα τα γεγονότα του πολέμου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι παππούδες μου μου έλεγαν ιστορίες από την Κατοχή. Η πείνα, η φτώχεια, η στέρηση πολλών αγαθών, η φρίκη του πολέμου, ο χαμός από τις αρρώστειες και τις εκτελέσεις. Σίγουρα τίποτα στον κόσμο δεν είναι πιο συγκλονιστικό από αυτήν την εμπειρία. Απόδειξη ότι θυμούνται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Μετά τον Εμφύλιο οι πιο πολλοί δοκίμασαν την τύχη τους στο εξωτερικό ως μετανάστες, κυρίως στη Γερμανία, την Αυστραλία και την Αμερική. Μερικοί έμειναν στη νέα τους πατρίδα, ενώ άλλοι ονειρεύονταν το "νόστιμον ήμαρ" - ο γυρισμός στην πατρίδα - (νόστος = γυρισμός).

  Τι έχουν ζήσει οι γονείς μας όμως; Συγκριτικά με τους γονείς τους - τους παππούδες μας - σαφώς λιγότερα. Και πάλι όμως είχαν κι εκείνοι δυσκολίες. Οι περισσότεροι γεννημένοι τη δεκαετία του 1960 έζησαν τη δικτατορία, τη μεταπολίτευση και γενικότερα όλες τις πολιτικές αλλαγές της νεότερης ιστορίας της χώρας μας. Τα οικονομικά των οικογενειών τους δεν ήταν από πάντοτε ανθηρά, γι'αυτό το λόγο ζούσαν στερημένα, όπως μας λένε κάθε λίγο και λιγάκι. Όσοι δεν σπούδασαν, δούλευαν για να συνεισφέρουν στην οικογένεια και όσοι σπούδασαν, κατάφεραν να βρουν εξασκήσουν το επάγγελμά τους.

  Εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Η εποχή μας διαφέρει παρασάγκας από τις προηγούμενες. "Άλλες εποχές εκείνες", σκέφτομαι. Όλα ήταν πιο αγνά, πιο αθώα, οι άνθρωποι περισσότερο χαμογελαστοί και ανοιχτόκαρδοι... Επιστροφή στην σκληρή πραγματικότητα του σήμερα: η οικονομία φθίνει συνεχώς, τα ποσοστά ανεργίας αυξάνονται, η διαφθορά έχει την τιμητική της και η χώρα μας αδυνατεί να αφομειώσει τα κύματα μεταναστών που καταφτάνουν ασταμάτητα. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η οικονομική κρίση, η οποία σαρώνει σαν σίφουνας τα πάντα στο πέρασμά της, αποτελειώνοντας την κατάσταση. Ακόμα πιο βαριές φορολογίες και μειώσεις μισθών συνοδευόμενες από την δυσαρέσκεια των πολιτών. Δεν υπάρχουν πολλά χαμόγελα, παρά μόνο κατηφεία και προβληματισμός.

  Αααχ, εκείνες οι εποχές...! Οι παλιότεροι τις νοσταλγούν, οι νεότεροι τις έχουν απλώς ακουστά. Θα επανέλθει άραγε το χαμόγελο στα πρόσωπά μας; Θα φωτιστούν τα μάτια μας από χαρά; Θα μπορούμε να περπατάμε με αυτοπεποίθηση; Εν τέλει, θα καταφέρουμε να ζήσουμε κι εμείς στιγμές ανάλογες εκείνων των εποχών;