Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο...

  Συνεχίζω και σήμερα στο mood "αναμνήσεις παιδικής ηλικίας". Αυτή τη φορά ανέσυρα τις κακιές αναμνήσεις, τις οποίες έχω κυριολεκτικά θάψει στο πίσω μέρος του μυαλού μου. 

  Είμαι σίγουρη ότι σαν παιδιά όλοι έχουμε βιώσει το ρατσισμό στο σχολείο, είτε είχε να κάνει με την εμφάνιση, την καταγωγή, το σωματότυπο, είτε με τις επιδόσεις στα μαθήματα κλπ. Προσωπικά, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί συνέβαινε αυτό από τη στιγμή που δεν επιδίωκα να δίνω δικαιώματα σε κανέναν. Πάντοτε ήθελα να κάνω τη δουλειά μου ήσυχα, διακριτικά και αθόρυβα. Σε μια παρέα δεν με ενδιέφερε να ξεχωρίζω, ούτε ήμουν ανταγωνιστική. Με αυτές τις αρχές μεγάλωσα και με αυτές θα συνεχίζω να πορεύομαι στη ζωή. 

  Σαν κοριτσάκι, λοιπόν, ήμουν λιγάκι "γεματούλα" και συνεχίζω να παραμένω έτσι. Δεν είχα κόμπλεξ με το σώμα μου, ώσπου πήγα στο σχολείο. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα που καθόμουν μόνη μου στο θρανίο και την ώρα του διαλείμματος καθόμουν πάλι μόνη μου σε ένα πεζουλάκι. Επιδίωκα σε κάθε ευκαιρία να δημιουργήσω φιλικές σχέσεις με τα συμμαθήτριές μου, όμως εκείνες με κοιτούσαν περιφρονητικά ή μου μιλούσαν καταναγκαστικά. Μια μέρα, την ώρα των Καλλιτεχνικών, ενώ ζωγραφίζαμε όλοι, μια συμμαθήτριά μου από το διπλανό θρανίο με κοιτάει με ένα εριστικό ύφος και μου λέει: "Είσαι χοντρή, γι'αυτό έχεις χοντρούς μαρκαδόρους". Δεν της απάντησα και συνέχισα να χρωματίζω τη ζωγραφιά μου με τους χοντρούς μαρκαδόρους.

  Από τότε άρχισε να με απασχολεί αρκετά η εικόνα μου. Κατηγορούσα τον εαυτό μου που δεν είχα πολλούς φίλους εξαιτίας του βάρους μου. Με το πέρασμα του χρόνου όμως αποδείχτηκε ότι ήμουν καλή μαθήτρια κι αυτό ήταν η αιτία να σταματήσουν τα κακόβουλα σχόλια των συμμαθητών μου. Όσο αδιαφορούσα για ό,τι έλεγαν και όσο πήγαινα καλά στα μαθήματα, τόσο πιο πολύ τους ενοχλούσε, γι'αυτό εγκατέλειψαν τον "αγώνα". 

  Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι υπάρχουν κάποια άτομα που έχουν μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, η οποία πηγάζει από τα ίδια τους τα κόμπλεξ. Προκειμένου, λοιπόν, να καλύψουν τις δικές τους αδυναμίες, εντοπίζουν αυτές των άλλων. Είναι αυτό που λέει ο σοφός (και ταλαιπωρημένος,  θα προσέθετα) λαός μας: Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Τι είναι εκείνο που πρέπει να κάνεις; Να μιλάς! Ναι, να μιλάς. Με το που θα πουν κάτι για να σε θίξουν, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, απάντησέ τους είτε με χιούμορ για να τους κομπλάρεις αντίστοιχα, είτε στη γλώσσα τους για να δείξεις ότι δεν αστειεύεσαι και δεν μασάς. 

  Από εμένα, μια συμβουλή: μην ντρέπεσαι για τον εαυτό σου, απλά αγάπησέ τον. Καλή τύχη!





  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου