Tα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν...!

  Το σημερινό θέμα το εμπνεύστηκα από τα γενέθλιά μου, τα οποία γιόρτασα χθες σε οικογενειακό κλίμα και έπεται συνέχεια παρέα με τα φιλαράκια μου. Τα έκλεισα τα 20, λοιπόν, και οδεύω για τα 21 με βήμα ταχύ. Λέω "ταχύ", γιατί -κακά τα ψέμματα- ο χρόνος είναι πίσω από την πόρτα και δεν καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα περνάει...

  Χθες μετά τη φιέστα στο σπίτι, κατέβασα από το σύνθετο όλα τα φωτογραφικά άλμπουμ και τα πήγα στο δωμάτιό μου. Κάθισα στο κρεβάτι και τα χάζευα ένα-ένα με τις ώρες. Απίστευτο μου φαίνεται πώς πέρασε τόσος καιρός από τότε που γεννήθηκα. Είκοσι χρόνια πριν ήμουν ένα μωράκι, το πρώτο της οικογένειας με άλλα τέσσερα ξαδέρφια μεγαλύτερα. Η κούνια μου, τα παιχνίδια μου, οι θείοι και οι θείες να με παίρνουν αγκαλιά μαζί με τα ξαδέρφια μου, οι παππούδες με τη χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, οι γονείς μου εμφανώς συγκινημένοι και ταυτόχρονα τρισευτυχισμένοι. 

  Ξεφυλλίζοντας τα υπόλοιπα άλμπουμ, βρέθηκα στη βάφτισή μου, στα πρώτα μου γενέθλια, Χριστούγεννα, Πάσχα, Απόκριες και πάει λέγοντας. Όσο γύριζα τα φύλλα, τόσο μεγάλωνε η Χριστίνα. Κάθε φορά που τέλειωνε ένα άλμπουμ, σκεφτόμουν πόσο γρήγορα κύλησαν τα χρόνια, πόσο άλλαξα, πώς σκέφτομαι τώρα, τι εμπειρίες έχω ζήσει.
  
  Κάπου άκουσα μια πολύ ωραία φράση: "Καταλαβαίνεις ότι γέρασες όταν τα κεράκια δεν χωράνε πια πάνω στην τούρτα". Στην αρχή γέλασα, αλλά ύστερα συνειδητοποίησα ότι εφόσον ο χρόνος κυλά αμείλικτος, θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς κάτι με τη σειρά μας για να τον "μεγαλώσουμε", όπως εκείνος μας μεγαλώνει. Τι είναι αυτό; Να ζούμε. Πολύ κλισέ, θα σκεφτεί κάποιος. Ναι, κλισέ, αλλά για σκέψου λίγο παραπάνω. Συνήθως λέμε "κλισέ" αυτό που έχει διαχρονική αξία, συνεπώς διατηρείται. Εγώ πιστεύω όμως ότι δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε. Δεν χαιρόμαστε τη ζωή και συνεχώς γκρινιάζουμε, γι'αυτό μας φαίνεται ότι τα χρόνια περνούν ακόμα πιο γρήγορα. Τα σπρώχνουμε να φύγουν, για να φύγουν μαζί και οι στεναχώριες μας. Παίρνουν όμως μαζί τους και τα νιάτα για κακή μας τύχη.
  
  Γι'αυτό το λόγο, λοιπόν, καλό θα ήταν να σταματούσαμε να καταριόμαστε την κάθε αναποδιά που μας φέρνει η τύχη και να αρχίζαμε να αντικρίζουμε τον κόσμο με άλλα μάτια. Στεναχώριες και λύπες θα υπάρξουν πολλές στη ζωή μας. Το θέμα είναι να τις ξεπεράσουμε και να ασχοληθούμε περισσότερο με τις χαρές, γιατί αυτές είναι που γεμίζουν και εμάς και τις μέρες που περνούν.

 Κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε όλοι και θα δούμε την αντανάκλασή μας στον καθρέφτη διαφορετική. Θα έχουμε μεγαλώσει. Στο χέρι μας είναι αν θα χαρούμε ή θα λυπηθούμε με αυτή την αλλαγή. Συμβουλή: Carpe diem στο έπακρο!