"Φαίνεσθαι" vs "Είναι"

  Πάμε λίγο πίσω στο χρόνο, στην 3η Γυμνασίου, στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, όπου διδασκόμασταν την τραγωδία του Αισχύλου, "Ελένη". Όλοι ξέρουμε το μύθο της Ωραίας Ελένης, την οποία "έκλεψε" ο Πάρης, την πήγε στην Τροία και για 10 χρόνια οι Έλληνες πολεμούσαν με τους Τρώες για να την πάρουν πίσω. 

  Ο τραγικός ποιητής όμως τοποθετεί διαφορετικά την ιστορία. Συγκεκριμένα, στην Τροία βρίσκεται το είδωλο της Ελένης, ενώ η πραγματική Ελένη μεταφέρεται πάνω σ'ένα σύννεφο στην Αίγυπτο. Και μας έλεγε η φιλόλογος (φανταστική καθηγήτρια, την αγαπώ πολύ και δεν θα την ξεχάσω ποτέ) ότι το είδωλο είναι το "φαίνεσθαι" και η αληθινή Ελένη το "είναι". Και τρέχαμε εμείς να αναλύσουμε τι κρύβεται πίσω από το κάθε στοιχείο.

  Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα, θα με ρωτήσεις. Θα σου εξηγήσω αμέσως. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που άλλο είναι και άλλο θέλουν να είναι για διάφορους λόγους:

1. Γιατί έχουν κόμπλεξ με τον εαυτό τους: Όλοι μας έχουμε τα ελαττώματά μας και οι περισσότεροι προσπαθούμε να συμφιλιωθούμε με αυτά, γιατί δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Κάποιοι άλλοι όμως δεν είναι αρκετά δυνατοί ώστε να αποδεχτούν τη "σκληρή" αλήθεια, γι'αυτό το λόγο επιστρατεύονται όλα τα μέσα για να ξεφύγουν από τη μιζέρια που τους καταπνίγει. Προσωπικά, θεωρώ ότι όσες προσπάθειες και να κάνει κάποιος για να δείχνει πετυχημένος και ανώτερος, το αποτέλεσμα θα είναι να γελοιοποιείται και μάλιστα εκούσια. Είναι σαν να ειρωνεύεται τον εαυτό του, να τον κοροϊδεύει, αφού η πραγματικότητα ουδεμία σχέση έχει με την πλαστή εικόνα. Πολλές φορές ακούμε κάποιους να λένε: "Η τάδε αγόρασε τζακούζι και το παίζει ντίβα! Είχες και στο χωριό σου μαρή τέτοιες πολυτέλειες;" Σου θυμίζει κάτι; 

2. Για να κάνουν γνωριμίες: Ναι ναι, όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται, έτσι είναι. Είναι το πασίγνωστο σε όλους "σύνδρομο του καβαλάρη", δηλαδή αυτού που καβαλάει το καλάμι και καλπάζει. Ο τύπος αυτός έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αλλά ταυτόχρονα πλήρη άγνοια για το τι θα επακολουθήσει αργότερα. Κατασκευάζει ιστορίες για το άτομό του που αγγίζουν τα όρια της επιστημονικής φαντασίας, φοράει χρυσά ρολόγια και κοσμήματα και "μαρκάτα" ρούχα (τα οποία αγοράζει στη μισή τιμή από τη λαϊκή της Αγίας Βαρβάρας) και, τέλος, οδηγεί μουράτα αυτοκίνητα και θηρία τζιπ (τα οποία έχει νοικιάσει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα). Γενικά, είναι ο τύπος που κάνει φιγούρα κυρίως στις γκόμενες. Εδώ που τα λέμε, ποιος δεν θα ήθελε να έχει στην παρέα του ένα ζάμπλουτο φίλο που θα του δάνειζε χρήματα για να πάρει ένα κοτεράκι ή ένα διαμερισματάκι στην Εκάλη; Οι μάσκες πέφτουν όμως τη στιγμή που ο "Ωνάσης γιαλαντζί" καλείται ύστερα από απαίτηση των φίλων του να παραθέσει μια δεξίωση στην πολυτελή -όπως ο ίδιος διατυμπανίζει- βίλλα του, η οποία είναι ένα τριάρι στην Κυψέλη. Τότε, "μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά" και η ώρα της απομυθοποίησης είναι ό,τι πιο εξευτελιστικό. Το λέει και ο λαός άλλωστε: "Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται".

3. Για να επωφεληθούν ευκαιριών: Αχ αυτά τα συμφέροντα, πανάθεμά τα! Έχουν κλείσει σπίτια και σπίτια! Θα σου πω ένα απλό παράδειγμα. Εργάζεσαι σε μια εταιρεία και πιστεύεις ότι το αφεντικό σου σε αδικεί. Ναι, εσένα που δουλεύεις σαν σκυλί ακόμα και στα ρεπό σου. Ναι, εσένα που δεν έχεις πάρει ούτε μια αναρρωτική άδεια και έχεις πάει με 40 πυρετό στη δουλειά. Ναι, εσένα που γίνεσαι χίλια κομμάτια για να προσφέρεις στην επιχείρηση. Εσένα, λοιπόν, που έχεις κάνει όλα αυτά το αφεντικό σου σε θεωρεί την τελευταία οπή του σουραυλίου (=τρύπα της φλογέρας στη δημοτική). Παραξενεύεσαι και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο δεν έχει δώσει σημασία στην εργασία σου και δεν εκτιμά τον κόπο σου. Το δίκιο σου σε πνίγει και εξελίσσεται σε οργή. Κοντολογίς, θες να του σπάσεις το κεφάλι του παλιο@*&%$@!! Αν το κάνεις αυτό όμως, κινδυνεύεις άμεσα να μείνεις άνεργος, διότι θα σε απολύσει. Τι κάνεις; Μπροστά του είσαι ευγενικός, καλοσυνάτος και γλυκομίλητος και του πετάς σποντίτσες με διακριτικότητα ότι όπου να'ναι πρέπει να πάρεις κι εσύ την προαγωγούλα σου. Πίσω του τον βρίζεις από το πρωί ως το βράδυ, καταριέσαι και εκείνον αλλά και τη μαύρη σου τη μοίρα που σε έβαλε να μένεις μαζί με τη μάνα σου 30 χρονών μουλάρι και καταστρώνεις σατανικά σχέδια εξόντωσής του, τα οποία είναι αναποτελεσματικά. Τα πράγματα δυστυχώς θα γίνουν σκούρα όταν κάποιος συνάδελφος του "σφυρίξει" ότι την έχεις λερωμένη τη φωλιά σου και τότε δεν σε σώζει ούτε ο Βούδας.

  Είδαμε, λοιπόν, σε ποιες περιπτώσεις είναι κακό να υποκρινόμαστε κάτι άλλο από αυτό που ήδη είμαστε. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο καθένας πρέπει να είναι ο εαυτός του, γιατί οι άλλοι προσέχουν τον αυθεντικό άνθρωπο, τον ακομπλεξάριστο, τον γεμάτο αυτοπεποίθηση και ζωντάνια. Ο δήθεν είναι για τα μπάζα και ανίκανος εμπιστοσύνης. Γι'αυτό, το "φαίνεσθαι" και το "είναι" οφείλουν να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, να είναι ένα και το αυτό. Άλλωστε, "ο χρυσός δεν παύει να είναι χρυσός ακόμα και μέσα στις λάσπες".