Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

"Το χαμόγελο που στέλνεις ξαναγυρίζει σε σένα"

  Ο τίτλος αποτελεί πέρσικη -αν δεν απατώμαι- παροιμία, η οποία έχει γίνει επισήμως το μότο μου. Πάντα πίστευα ότι όταν έχεις μια καρδιά που αισθάνεται όμορφα πράγματα, καλό είναι να τα εξωτερικεύεις και να τα μοιράζεις απλόχερα σε όλους. Όχι από λύπηση, αλλά από ανιδιοτέλεια και  αγάπη. 

  Όμως σήμερα μπερδεύτηκα. Έστειλα το χαμόγελό μου, αλλά δεν έλαβα την ανταπόκριση που περίμενα. Και εδώ είναι το σημείο που μπαίνω σε σκέψεις. "Γιατί;" Αυτή η δισύλλαβη λέξη όσο απλή κι αν φαίνεται τόσο πιο σύνθετο υπόβαθρο έχει. Κυρίως όταν πρόκειται για τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου, τότε είναι που πρέπει να κάτσεις να την αναλύσεις με όλα τα παρελκόμενα. 

  Σηκώνω μανίκια και αρχίζω. Η συμπεριφορά ενός ανθρώπου διαμορφώνεται από: οικογένεια, φιλικό περιβάλλον, βιώματα/καταστάσεις, σωστά; Ωραίααα... Ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει με στοργή και αγάπη δεν είναι λογικό να ακτινοβολεί όλη αυτή τη χαρά που εισπράττει; Να έχει μάθει να συγχωρεί, να βοηθά και να στέκεται στους άλλους; Ε αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι χορτάτος από τη ζωή. Χαίρεται το κάθε λεπτό, ομορφαίνει τον κόσμο με το χαμόγελό του και το μεταδίδει σε όλους. Ζει!

  Ο άλλος όμως που έχει μεγαλώσει εντελώς διαφορετικά; Χμ, εδώ σε θέλω. Εδώ είναι δύο τα ζητήματα: 1) να έχει μεγαλώσει γεμάτος στερήσεις και να φθονεί τους άλλους που έχουν όλα τα καλά του κόσμου 2) να έχει μεγαλώσει "πλουσιοπάροχα" και να ζηλεύει εκείνους που είτε βρίσκονται στην ίδια μοίρα είτε όχι με αυτόν, είναι αυτάρκεις σε άυλα αγαθά. "Απίστευτος ο κόσμος και ο χαρακτήρας μας", όπως λέει και το τραγούδι. Μάλλον ο άνθρωπος τον οποίο "στοχοποιώ" ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Ζηλεύει τη χαρά των άλλων. Ζηλεύει την αισιοδοξία μου. Με ανταγωνίζεται για να με ξεπεράσει. Με αγνοεί για να φανεί ο ένας και μοναδικός. Προσπαθεί να με λυγίσει για να πάψω να αναβλύζω θετική ενέργεια. Αν παίζαμε σε αγώνα, θα είχε αποβληθεί λόγω ζαβολιάς. Παρ' όλ' αυτά, στον αγώνα της ζωής κάποιος θα τερματίσει πρώτος, κάποιος δεύτερος και κάποιος τελευταίος. Και ως επί το πλείστον, με την αξία του. Έτσι πάει. 

  Τι θα σε συμβούλευα να κάνεις; Άσ' τον να προχωρήσει μπροστά αφού τόσο το θέλει κι ας είναι εις βάρος σου κατά κάποιο τρόπο. Εσύ συνέχισε να χαμογελάς και μην πτοείσαι. Το αποτέλεσμα; Ο αντίπαλος θα καταθέσει γρήγορα τα όπλα, γιατί δεν θα μπορέσει ποτέ να σε φτάσει όσο καλός "κακός" ή μίμος κι αν είναι. Θα γελοιοποιηθεί, θα χαρακτηριστεί καρικατούρα και αποτυχημένη κόπια. Αν τον αφήσει ο εγωισμός του, θα παραδεχτεί το λάθος του και θα αναγνωρίσει την αξία σου. Εσύ θα είσαι πάλι εκεί να του χαμογελάσεις. Απλά.

  Και όλα άρχισαν από ένα χαμόγελο...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου