Λεωφορείο ο τρόμος

  Δεν ξέρω ποιο σύμπαν έχει συνωμοτήσει πίσω από την πλάτη μου, ώστε σχεδόν κάθε φορά που μπαίνω σε ένα λεωφορείο, να μου τυχαίνει και κάτι αξιοπερίεργο. Αυτό που ξέρω και μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ότι οι ιστορίες των λεωφορείων είναι μια μικρή θεατρική παράσταση με το χαμηλότερο εισιτήριο, με ερασιτέχνες πρωταγωνιστές που οι ερμηνείες τους αγγίζουν οσκαρικές προδιαγραφές.

  Σήμερα, λοιπόν, ήμουν θεατής σε μια πρωτοποριακή -θα έλεγα- παράσταση. Τα πρόσωπα: ανυποψίαστοι επιβάτες λεωφορείου, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν δύο εκδιδόμενες γυναίκες (να το θέσω κόσμια). Τίποτα δεν προμήνυε τι θα επακολουθούσε. Ξαφνικά σε μια στάση, μπαίνει στο λεωφορείο ένας κύριος γύρω στα 60 και με το που βλέπει τις δυο γυναίκες, τις αρπάζει βίαια από το μπράτσο και τις βγάζει έξω κακήν κακώς φωνάζοντας: "Κατεβείτε να μπει και κανένας άνθρωπος μέσα! Ξεδιάντροπες! Βρωμιάρες! Ξεφτιλισμένες! Άει στον διάβολο!". Οι υπόλοιποι επιβάτες και ο οδηγός αντέδρασαν και του είπαν να κατέβει από το λεωφορείο, όμως αυτός εκεί, ακίνητος και αμετάκλητος. 

  Θα σταθώ στη συμπεριφορά του "κυρίου". Ο συγκεκριμένος άνθρωπος νομίζει ότι είναι θεματοφύλακας της ηθικής ή μήπως στην πραγματικότητα είναι ψευτοηθικός; Θεωρεί ότι με την πράξη του θα εξυγιάνει την πολιτεία από τους "σπίλους", η οποία θα του χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη; Και στην τελική, τι είναι περισσότερο ανήθικο, να κάνεις το εν λόγω επάγγελμα ή να εξαπολύεις ύβρεις και να θεωρείς καταδικαστέο κάτι που σε ενοχλεί; 

  Τα συμπεράσματα δικά σας...