"Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί (;)"

  Λίγο βαρύγδουπος ο τίτλος της ανάρτησης, αλλά εμπνευσμένος από τα γεγονότα της επικαιρότητας. Για να είμαι ειλικρινής, αποφεύγω τις υπερβολές σε ό,τι λέω και γράφω -εν προκειμένω- εξ'ού και το ερωτηματικό του τίτλου. 

  Θα μπω γρήγορα στο θέμα. Γνωρίζουμε ότι χθες το πρωί ένας ηλικιωμένος άνδρας έδωσε τέλος στη ζωή του μπροστά στα έκπληκτα μάτια των περαστικών της πλατείας Συντάγματος. Δημιουργήθηκαν αντιδράσεις εντός και εκτός Βουλής, ενώ πολλοί δεν έχασαν την ευκαιρία να εκπέμψουν δριμύ κατηγορώ για τον αυτόχειρα. Στη χθεσινή συγκέντρωση για τη μνήμη του δεν παραλήφθησαν για ακόμη μια φορά τα επεισόδια, οι εκφράσεις διαμαρτυρίας και αντίστασης. 

  Σήμερα το απόγευμα στις 17:30 αρκετός κόσμος έδωσε το παρόν στο σημείο όπου αυτοκτόνησε ο ηλικιωμένος. Βρέθηκα κι εγώ εκεί κινούμενη περισσότερο από την περιέργειά μου. Στο δέντρο κάτω από το οποίο ξεψύχησε ο άνδρας βρίσκονταν δεκάδες σημειώματα συμπαράστασης, οργής και οδύνης. "Δεν ήταν αυτοκτονία, αλλά δολοφονία", "Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί" ήταν από τα πιο χαρακτηριστικά. Στα γύρω δέντρα κι άλλα σημειώματα με στίχους ποιημάτων και πολιτικών μηνυμάτων. "Μην κλαίτε για τον άνθρωπο που πέθανε, αλλά για όλους εμάς τους υπόλοιπους που ζούμε". 

  Σε λίγα λεπτά ξεκίνησε η επιμνημόσυνη δέηση από έναν ιερέα. Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι έψαλλαν μαζί του, ενώ κρατούσαν κεριά και εικόνες. Τη στιγμή μαγνητοσκοπούσαν 3 επαγγελματικές κάμερες από τηλεοπτικούς σταθμούς, καθώς και απλοί πολίτες με τα κινητά τους. Απ' ό,τι κατάλαβα, δεν πρέπει να υπήρχε κάποιος συγγενής του ηλικιωμένου, μολονότι όσοι βρίσκονταν εκεί τον ένιωθαν σαν δικό τους άνθρωπο. Μόλις τελείωσε η τελετή, ο ιερέας απευθύνθηκε σε όλους μας φωνάζοντας θυμωμένα τα εξής λόγια και δείχνοντας με το χέρι του τη Βουλή: "Εύχομαι να μην ξημερώσει κανείς τους! Σε κάθε δέντρο πρέπει να είναι κρεμασμένοι ο καθένας από αυτούς!" Ύστερα ύψωσε μια λευκή σημαία που έγραφε με κόκκινα γράμματα "Ή ταν ή επί τας".

  Η αντίδραση όσων παρίσταντο ήταν έκδηλη και η οργή ολοένα και κορυφωνόταν. Όλοι αναρωτιόνταν τι θα γίνει μετά, τι πρέπει να κάνει ατομικά ο καθένας από εμάς, τι να ψηφίσουν.  Προσωπικά, δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόσο μπερδεμένη στη ζωή μου. Ίσως και απεγνωσμένη. Πρώτη φορά που δεν ξέρω τι να κάνω και τι θα κάνω από εδώ και πέρα. Νομίζω ότι η λέξη "μέλλον" αρχίζει και ξεθωριάζει, όχι επειδή δεν θα υπάρξει, αλλά επειδή ιδιαίτερα τώρα είναι τόσο αβέβαιο όσο ποτέ άλλοτε. Αν μου ζητούσαν να το ζωγραφίσω πριν μερικά χρόνια, σίγουρα θα αποτύπωνα τις σκέψεις μου σύμφωνα με κάτι αισιόδοξο και ελπιδοφόρο. Όμως τώρα, το μόνο που μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό. Ένα ερωτηματικό που δεν εκφράζει μόνο απορία, αλλά και απελπισία, ανασφάλεια.

  Διάσπαρτα και αναπάντητα ερωτήματα. Αναπάντητα ως πότε όμως; Μήπως θα έπρεπε από εδώ και πέρα να σταματήσουμε τις ερωτήσεις και αντ' αυτού να δώσουμε αποφασιστικές απαντήσεις; 

Φωτογραφίες από τo κινητό μου
(όσες κατάφερα να τραβήξω)