Καφέ ορθογώνιες κούτες, άλλες μεγάλες, άλλες μικρές, σφραγισμένες επιμελώς με καφέ χαρτοταινία, κάτι σημαδάκια από μαύρο μαρκαδόρο γραμμένα επάνω τους -"ΒΙΒΛΙΑ-ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ", "CD", "ΑΡΧΕΙΟ", "ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΑ"- ένα κρεβάτι, ένα άδειο κομοδίνο, άδειες βιβλιοθήκες και ντουλάπες, ένα άδειο αποσυναρμολογημένο γραφείο περιμένουν υπομονετικά να μεταφερθούν αύριο. Ναι, αυτό είναι το δωμάτιό μου.
Στέκομαι στην πόρτα και το κοιτάζω. Τα ίχνη από τα κάδρα είναι ακόμα στον τοίχο. Η καρέκλα μου φαίνεται άσχημη δίπλα στο διαλυμμένο γραφείο. Το παράθυρο δίχως κουρτίνα είναι μεγαλύτερο, μα άχρωμο. Το ξύλινο πάτωμα, λιγάκι σκονισμένο, άχρωμο και εκείνο χωρίς το πορτοκαλί χαλί που έστρωνα κάθε χειμώνα.
Παντού διάχυτα η ατονία και το αίσθημα της φυγής. Μιας φυγής εκούσιας και ακούσιας ταυτόχρονα. Μετά από 22 χρόνια στο διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου της πολυκατοικίας, την οποία έχτισαν οι παππούδες "για να είναι τακτοποιημένα τα παιδιά και να μη ζουν μια ζωή στα ενοίκια", ήρθε η στιγμή να φορτώσουμε όλα μας τα υπάρχοντα και τις αναμνήσεις -όμορφες και άσχημες- και να τα μεταφέρουμε στην καινούργια μας νεόδμητη κατοικία. Ένα όνειρο των γονιών μου που υλοποιήθηκε μετά από μερικά χρόνια εργασίας (ακόμη και προσωπικής), οικονομίας και αγωνίας.
Δε νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω τα δάκρυα στα μάτια τους όταν άρχισαν να τοποθετούνται τα πρώτα υλικά. Μπετόν, σίδερα, τούβλα, καλώδια, σωλήνες, μονώσεις, πλακάκια, και και και... Από εκεί που ήταν απλώς ένα απλό οικόπεδο γεμάτο ξερόχορτα, μεταμορφώθηκε σε ένα κτίσμα που θα στεγάσει τη νέα μας ζωή. Όλα εκεί είναι καινούργια: γείτονες, δρόμοι, καταστήματα, υπηρεσίες. Στην αρχή φοβόμουν ότι δεν θα καταφέρω να μάθω τα κατατόπια της γειτονιάς και των γύρω τετραγώνων. Αν μου ζητούσε κάποιος οδηγίες ή με ρωτούσε για το πού βρίσκεται η τάδε οδός, θα τον κοιτούσα με απόγνωση ή θα παρίστανα την ξένη.
Δύσκολα θα μπορούσα να περιγράψω τα συναισθήματά μου, γιατί είναι πολλά και μπερδεμένα. Δεν γίνεται να τα απαριθμίσω. Σίγουρα χαίρομαι που κάνω μια νέα αρχή, όμως λυπάμαι που ένα κομμάτι μου θα πρέπει να μείνει πίσω στο παλιό σπίτι.
Τσεκάρω τις τελευταίες λεπτομέρειες, ανοίγω συρτάρια, ντουλάπες, μην τυχόν έχω ξεχάσει κάτι. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σιγοψιθυρίζει το ρεφραίν από το Μετακόμιση τώρα και ακούω την ηχώ μου. Χαμογελάω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου