Οι μυρωδιές που (με) μεθούν

  Τις προάλλες ξύπνησα από έναν παράξενο ενοχλητικό ήχο, σαν μηχανή. 8:17 έδειχνε το ηλεκτρονικό ρολόι. Άνοιξα το παράθυρο και αντίκρυσα τον κηπουρό που έκοβε το γρασίδι του απέναντι σπιτιού. Και τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να κλείσω το παράθυρο τσαντισμένη, πλημμύρισε το δωμάτιο η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου γρασιδιού. Κάθε φορά που το μυρίζω,  νομίζω ότι ήρθε η Άνοιξη. Χαμήλωσα το παράθυρο και επέστρεψα στο κρεβάτι μου.

  Λίγη ώρα αργότερα, το άρωμα του καφέ που έφτιαχνε η μαμά μου στην κουζίνα, κατάφερε να περάσει κάτω από τις χαραμάδες της πόρτας του δωματίου μου. Σαν να είχε μόλις καβουρδιστεί σε παραδοσιακό καφεκοπτείο, όπως εκείνα στο Κέντρο. Δεν μπορούσα να αντισταθώ και ζήτησα ένα φλιτζάνι. Τι άρωμα... Δεν ήθελα να φάω τίποτε άλλο για να διατηρήσω τη γεύση του στα χείλια μου. 

  Το μεσημέρι ο ουρανός συννέφιασε και άρχισε να ψιχαλίζει. Όσο περνούσε η ώρα τόσο η βροχή δυνάμωνε. Στην απόλυτη σιωπή ακούγονταν οι στάλες που μαστίγωναν κάθε επιφάνεια. Τις σκεπές, τα μπαλκόνια, τα αυτοκίνητα, το δρόμο. Μύριζε το χώμα βρεγμένο. Βγήκα στο κατώφλι και εισέπνευσα βαθιά μέχρι να γεμίσουν τα πνευμόνια μου. Τι κρίμα που μετά από λίγο σταμάτησε...

  Νωρίς το βραδάκι πια, μιας που όλα είχαν στεγνώσει, αποφάσισα να καθίσω πίσω στην αυλή. Άναψα μερικά κεριά και κάθισα σε μια καρέκλα με το αναψυκτικό μου. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όλος ο τόπος ανάβλυζε μια μπερδεμένη ευωδιά. Το μεθυστικό άρωμα του γιασεμιού είχε μπλεχτεί τόσο λογοτεχνικά με εκείνο του νυχτολούλουδου που στη συνέχεια ανακατεύτηκε με την ενοχλητική σιτρονέλλα. Δεν με πείραζε όμως. Το απολάμβανα. "Μέθυσα"...