Το μέτρημα (ή αλλιώς: Αριθμητική για προχωρημένους)

  Θυμάμαι τότε που ήμουν ακόμη πρωτάκι και έγραφα συλλαβιστά με αδέξια γραμματάκια το ονοματεπώνυμό μου. Χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να κάνω μαθηματικές πράξεις και υπολογισμούς. Και όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και έξω από αυτό. Μετρούσα πόσες γλάστρες είχαμε στο μπαλκόνι, πόσα αυγά στο ψυγείο, πόσα κουκούτσια από καρπούζι μαζεύονταν στο πιάτο... 

  Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο άλλαζαν οι καταστάσεις. Ένα πράγμα, όμως, έμενε σταθερά το ίδιο: το μέτρημα. Μετρούσα τις όμορφες στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους μου, τις ώρες και τα λεπτά πριν τα πρώτα ραντεβού, τους μήνες που έμεναν μέχρι να δώσω Πανελλήνιες, τα μαθήματα για το πτυχίο. 

  Αχ, το πτυχίο... Εδώ, σταμάτησα το μέτρημα. Δεν υπάρχουν άλλα μαθήματα. Τελείωσαν. Σήμερα το πρωί. Πώς; Θα δεις... 

  Ανοίγω το laptop, όπως κάθε μέρα, για να τσεκάρω τα e-mail μου. Χαζεύω λίγο στο facebook, ώσπου το μάτι μου πέφτει σε μια ανακοίνωση μιας συμφοιτήτριας από την ομάδα του τμήματος που μας ενημέρωνε για τα μαθήματα που βγήκαν. Ήταν τα δύο που μου είχαν μείνει. Σπεύδω με τρομερή ταχυπαλμία στη σελίδα της σχολής, πληκτρολογώ άτσαλα τον κωδικό και το όνομα χρήστη. Κάνω λάθος από κεκτημένη ταχύτητα. Πετάω μια βρισιά για τον φουριόζο εαυτό μου και ξαναπροσπαθώ. Οι παλμοί ολοένα και αυξάνονται μέχρι να φορτώσει η σελίδα των αποτελεσμάτων. Ώσπου, να το! "Σύνολο περασμένων μαθημάτων: 42". Δεν το πιστεύω. Ξαναδιαβάζω. Βεβαιώνομαι. 

  Και εδώ αρχίζει να μεταδίδεται μια ανείπωτη χαρά και ευφορία σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Χοροπηδάω, ξεφωνίζω, ξυπνάω τον αδερφό μου, πέφτω στην αγκαλιά του ψελλίζοντας "Πήρα το πτυχίο!", ψάχνω τον πατέρα μου, του το ανακοινώνω, με αγκαλιάζει, με φιλάει, στέλνω μήνυμα στη μαμά μου που ήταν στη δουλειά και καταλήγω πάλι στο δωμάτιό μου, μπροστά στην οθόνη να κλαίω από συγκίνηση. Ίσως και από ανακούφιση. Ή και από ικανοποίηση. Ή όλα αυτά μαζί. 

  Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ούτε να σκεφτώ λογικά. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Τι κι αν το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα μόλις άνοιξα το παράθυρό μου ήταν η μουντάδα των γκρίζων σύννεφων; Τι κι αν δεν είχα κοιμηθεί καλά; Πήρα το πτυχίο μου! Άλλος ένας στόχος επιτεύχθηκε. 

  Μόλις ηρέμησα, στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη. "Και τώρα, Χριστίνα μου, πάμε παρακάτω", είπα στον εαυτό μου. Έχω κι άλλα όνειρα να πραγματοποιήσω. Φύσει αισιόδοξη και πρακτική, έθεσα νέους στόχους. Ξεκινάω το μέτρημα, λοιπόν...