Το γράμμα

  Μερικές φορές, όταν θέλω να αφιερωθώ για λίγο στον εαυτό μου, συνήθως κυριευμένη από τάσεις ενδοσκόπησης, ανατρέχω στο αρχείο μου. Ένας μεγάλος άσπρος φάκελος που εσωκλείει κάθε λογής χαρτιά. Από κάρτες γενεθλίων μέχρι ζωγραφιές από τα μικρότερα ξαδέρφια μου.

  Κλείνω την πόρτα του δωματίου μου και κάθομαι οκλαδόν στο κρεβάτι. Αδειάζω το περιεχόμενο του φακέλου πάνω στο κάλυμμα. Ένας χάρτινος καταρράκτης σωριάζεται μπροστά μου με το χαρακτηριστικό ήχο που κάνουν οι σελίδες ενός βιβλίου όταν τις ξεφυλλίζεις γρήγορα. Παίρνω στα χέρια μου μια κάρτα γενεθλίων ενός φίλου και διαβάζω τις ευχές. Κλασσικές και αληθινές, αλλά "μυρίζουν" κλισεδίλα. Όμως δεν στέκομαι σε αυτό. Διαβάζω κι άλλες κάρτες και θυμάμαι εκείνες τις μοναδικές στιγμές που είχα ζήσει στα γενέθλιά μου με τους φίλους μου. Περνούν όλα μπροστά στα μάτια μου σαν άλμπουμ με φωτογραφίες.

  Στη συνέχεια, βρίσκω μερικές καρτ-ποστάλ από τους παππούδες μου που μένουν στην επαρχία. Διάφορα τοπία, αρχαιολογικά μνημεία, αξιοθέατα και στην πίσω πλευρά γλυκά λόγια και χαιρετίσματα. Παρατηρώ το γραφικό χαρακτήρα του παππού μου. Εκείνα τα γράμματα της παλαιάς εποχής, με τις δασείες και τις περισπωμένες, ελαφρώς βιαστικά γραμμένα με μπλε ή μαύρο στυλό.

  Και τώρα, σημειώματα από τους άλλους παππούδες που μένουν εδώ στην Αθήνα. Ξεχωρίζω ένα του παππού και ένα της γιαγιάς. Αυτό του παππού είναι γραμμένο πριν τέσσερα χρόνια, μια μέρα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελληνίων. Λόγια συγκινητικά, από καρδιάς που μιλούν για εφόδια πολύτιμα για την πορεία μου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Περίτεχνα γράμματα, πλάγια, καλλιτεχνικά, με κογκέλες και περικοκλάδες στα κεφαλαία, σαν κι αυτά που βλέπουμε σε συλλεκτικές εκδόσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

  Εκείνο το σημείωμα της γιαγιάς είναι πιο πρόσφατο από του παππού. Μου το έδωσε την περασμένη Κυριακή που φάγαμε μαζί για να γιορτάσουμε που πήρα το πτυχίο. Ζήτησε να τη συγχωρέσω για τυχόν ορθογραφικά λάθη, πράγμα εντελώς αμελητέο για εμένα. Επέμενε να το διαβάσω μπροστά της -και μάλιστα δυνατά- προφανώς για να δει την αντίδρασή μου. Όση ώρα το διάβαζα, λοιπόν, το μάτι μου τη συνέλαβε να κουνάει τα χείλια της σαν να λέει τις λέξεις. Εντυπωσιάστηκα! Ήταν σαν να απήγγειλε ποίημα στα βουβά. Μόλις τελείωσα, την ευχαρίστησα για τα λόγια της και τότε ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης φώτισε το πρόσωπό της.  

  Για το τέλος άφησα ένα πολύ ιδιαίτερο γράμμα μιας φίλης. Εκτός από τις ευχές της για καλή σταδιοδρομία (επ' αγαθώ της κοινωνίας βεβαίως-βεβαίως, όπως έλεγε ο αείμνηστος Τσαγανέας), μου γράφει μερικές πολύτιμες συμβουλές για τη μετέπειτα ζωή μου, καθώς πια οι πόρτες του πανεπιστημίου κλείνουν πίσω μου. Όμορφες λέξεις, διαλεγμένες με προσοχή, αληθινές, βγαλμένες από την ψυχή της, τονωτικές για την αυτοπεποίθησή μου και φυσικά συγκινητικές.

  Παρόλο που κάθε γράμμα και σημείωμα είναι γραμμένα από διαφορετικό άτομο, έχουν όλα τους κάτι κοινό: μου δημιουργούν θετικά συναισθήματα. Όταν διαβάζεις αυτά τα λόγια, παίρνεις δύναμη και κουράγιο να προχωρήσεις παραπέρα. Νομίζεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, να δημιουργήσεις και να πετύχεις τα όνειρά σου. 

  Δεν είναι ωραίο να ξέρεις πως έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σε νοιάζονται, να καμαρώνουν για σένα, να σε κάνουν να χαμογελάς; Και το πετυχαίνουν μόνο με ένα γράμμα...