Too good to be true

  Πριν από ενάμιση μήνα περίπου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και ήμουν πολύ χαρούμενη που ένα κεφάλαιο της ζωής μου έκλεινε και άνοιγε ένα άλλο. Ήξερα από την αρχή ότι το να βρω δουλειά αυτήν την εποχή θα ήταν κάτι δύσκολο. Παρ' όλ' αυτά, παρακολούθησα μερικά σεμινάρια που αφορούσαν στην αγορά εργασίας και ξεκίνησα να στέλνω το βιογραφικό μου σε διάφορες εταιρείες προσδοκώντας την απάντησή τους.

  Οι μέρες περνούσαν και απάντηση καμία. Έγιναν μερικές συντεντεύξεις που δεν είχαν μέλλον, είτε γιατί δεν ήμουν αυτό που έψαχναν εκείνοι είτε γιατί δεν ήταν εκείνοι αυτό που έψαχνα εγώ. Απογοήτευση, αλλά μερικές σπίθες ελπίδας υπήρχαν μέσα μου. Ώσπου ένα απόγευμα, χτύπησε το κινητό μου. Η ευγενέστατη κυρία με ενημέρωσε ότι η εταιρεία που δουλεύει, έλαβε το βιογραφικό μου και ότι το αφεντικό της επιθυμεί να με δει για μια ωριαία συνέντευξη. 

  Το περίεργο ήταν που δεν μου είπε εκ μέρους ποιας εταιρείας με καλεί, λες και ήταν αμελητέο. Τη ρώτησα, μου είπε και μου έδωσε τη διεύθυνση. Μετά το τηλεφώνημα, έψαξα στο ίντερνετ να βρω περισσότερες πληροφορίες τόσο για την εταιρεία όσο και για τις θέσεις εργασίας. Ούτε στην αγγελία υπήρχε κάτι ξεκάθαρο (ανώνυμη εταιρεία αναζητά υπαλλήλους για να στελεχώσουν τμήματά της, καλές αποδοχές, ευχάριστο περιβάλλον, προοπτικές εξέλιξης) ούτε η κυρία μου έδωσε πληροφορίες όταν τη ρώτησα (υπάρχουν διάφορες διαθέσιμες θέσεις, δεσποινίς). 

  Η εταιρεία, λοιπόν, είναι γνωστή πολυεθνική και ασχολείται με την προώθηση συμπληρωμάτων διατροφής, προϊόντων ελέγχου βάρους και εξωτερικής διατροφής. Κράτησα τις επιφυλάξεις μου για τη μέρα της συνέντευξης, η οποία ήταν χθες. Φτάνοντας στον όροφο που είχε κανονιστεί η συνάντηση, ό,τι είχα φανταστεί, διαγράφηκε. Υπήρχε ένας μικρός αλλά αρκετά φαρδύς διάδρομος με καρέκλες αριστερά-δεξιά, στο βάθος του ένα τραπέζι όπου καθόταν μια κοπέλα και πίσω της 3-4 stands με αφίσες που λειτουργούσαν ως διαχωριστικό του άλλου χώρου. Δεξιά από την κοπέλα, υπήρχε ένα μικρό δωμάτιο που από τη μέση του τοίχου και πάνω καλυπτόταν από σκούρα τζάμια, μέσα στο οποίο ένας dj -ναι ναι, σωστά διαβάζεις- έβαζε μουσική. 

  Σε αυτόν το διάδρομο ήμασταν περίπου 20 άτομα όρθια και άλλα τόσα περίπου καθιστά. Σε λίγο, ήρθε ένας κύριος ντυμένος στην πένα και μας ενημέρωσε ότι έπρεπε να δηλώσουμε τα στοιχεία μας στην κοπέλα που καθόταν στο τραπεζάκι για να εξασφαλιστεί η συμμετοχή μας στο σεμινάριο. Ποιο σεμινάριο; Για συνέντευξη δεν μας καλέσατε; τόλμησε να ρωτήσει κάποιος. Θα μιλήσουμε μετά γι' αυτό, απάντησε ο κύριος. Εμένα είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια. Είχα εντυπωσιαστεί και ταυτόχρονα τρομάξει, αλλά επειδή ήμουν περίεργη για το τι επρόκειτο να συμβεί παρακάτω, αποφάσισα να μείνω. 

  Περάσαμε από την πίσω μεριά του διαχωριστικού, όπου υπήρχαν καρέκλες και ένας προτζέκτορας. Μας μίλησε μια κυρία και ένας κύριος για την εταιρεία: ποιος είχε την ιδέα, πώς αναπτύχθηκε κλπ. Στη συνέχεια, έδωσαν το λόγο σε μερικούς και μερικές που αρχικά είχαν δοκιμάσει τα προϊόντα και μετά ξεκίνησαν να δουλεύουν στην εταιρεία αναφέροντας και το πόσα χρήματα βγάζουν. Φυσικά και είχαν μάθει καλά το ποιηματάκι τους, καθώς μιλούσαν πολύ γρήγορα και χωρίς να φαίνεται η προσωπικότητά τους. Κάτι σαν αγγαρεία. Χειροκροτούσαν όλοι ενθουσιασμένοι και εκστασιασμένοι για το πόσο εύκολα έβγαλαν λεφτά αυτοί οι άνθρωποι. Δεν μάσησα τίποτα από αυτά που άκουγα, όμως. Ήταν όλα πολύ καλά για να είναι αληθινά.

  Ύστερα, έγινε διάλειμμα και οι περισσότεροι έφυγαν κάπως αδιάφοροι και απογοητευμένοι. Στο δεύτερο μέρος που είχε λιγότερη διάρκεια, μας μίλησε ένας κύριος για το πώς θα εργαστούμε. Τόνισε αρκετές φορές ότι τα χρήματα που θα βγάζουμε από την πώληση των προϊόντων θα πηγαίνουν κατευθείαν στην τσέπη μας. Ένα φωτάκι συναγερμού άναψε στο μυαλό μου. Επίσης, είπε ότι θα πρέπει να δοκιμάσουμε κι εμείς τα προϊόντα που θα πουλάμε. Δεύτερο φωτάκι συναγερμού. Θα γίνουν εκπαιδευτικά σεμινάρια για τον τρόπο που θα προωθούμε τα προϊόντα στον πελάτη κλπ. Πολύ καλά όλα αυτά, αλλά πώς ξεκινάμε; Θα πρέπει, λέει, να πληρώσουμε 54 ευρώ (!) για να πάρουμε ένα τσαντάκι που θα περιέχει ένα ρόφημα σαν συμπληρωματικό διατροφής για να το δοκιμάσουμε και μερικά φυλλάδια. Τα φωτάκια συναγερμού πολλαπλασιάστηκαν.    

  Πραγματικά, δεν το χωρούσε το μυαλό μου αυτό που συνέβαινε. Είχα αηδιάσει από το όλο κλίμα που επικρατούσε. Τόσο ψεύτικοι άνθρωποι, τόσο κρύοι. Αλλά κυρίως ψεύτικοι. Κοιτούσαν όλοι αποχαυνωμένοι, λες και είχαν πάρει παραισθησιογόνα. Στο τέλος της ενημέρωσης, έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Δεν άντεχα, με είχε πιάσει πονοκέφαλος. 

  Πες ότι έδινα τα 54 ευρώ και έπιανα δουλειά. Θα έπρεπε όλη μέρα να τρέχω για να βρω πελάτες και να παρακαλάω να δοκιμάσουν τα προϊόντα, που σημειωτέον είναι και πανάκριβα. Ποιος θα τα αγόραζε; Ο κόσμος δεν έχει σχεδόν να φάει κανονικό φαγητό, θα έχει να δώσει για συμπληρώματα διατροφής; Σε κάθε περίπτωση, όμως, η εταιρεία θα έχει εισπράξει τα δικά μου 54 ευρώ και όσων άλλων αποφάσιζαν να τα δώσουν.

  Γύρισα σπίτι εξαντλημένη. Δεν είχα κουράγιο ούτε να μιλήσω στους δικούς μου. Αρκέστηκα σε ένα "Άδικα πήγα". Το μόνο που αποκόμισα, εκτός από την κούραση και τον πονοκέφαλο, ήταν ένα ωραιότατο μάθημα για το πώς λειτουργούν διάφορες εταιρείες και κυρίως τι μέσα χρησιμοποιούν. Αν τσιμπήσεις, σειρά τους να σε "τσιμπήσουν" εκείνοι και όπου σε βγάλει. Και συνήθως αυτό το "όπου" δεν είναι πάντοτε ασφαλές.